Το έσχες και το αίσχος

Μεγάλη συζήτηση γίνεται πάλι αυτές τις μέρες με αφορμή τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων πόθεν έσχες των εθνοπατέρων και των εθνομητέρων μας. Από μια πρώτη ματιά κάτι σαν υπερηφάνεια ένιωσα να με πλημμυρίζει. Αυτή την ανάταση την ψυχική που μας καταλαμβάνει ανεξήγητα κάποιες φορές, μας ανεβάζει σε ύψη δυσθεώρητα και μας δίνει τη δυνατότητα να μεγαλουργούμε σαν έθνος. Κι αυτό γιατί δεν είναι φτωχοί οι αντιπρόσωποί μας στη Βουλή. Το αντίθετο θα έλεγα.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία εμφανίζονται από εύποροι έως υπερβολικά πλούσιοι. Ακίνητα με το τσουβάλι διαθέτουν. Σπίτια, διαμερίσματα, γραφεία, οικόπεδα, αγροτεμάχια και βοσκοτόπια. Μέχρι για ιδιόκτητα νησάκια μιλάμε. Ξέχωρα τα σκάφη και τα κότερα. Αλλά εκεί που γίνεται ο μαύρος χαμός είναι με τ’ αυτοκίνητα. Το τι βουλευτικό όχημα κυκλοφορεί δεν λέγεται. Κι η εικόνα συμπληρώνεται με καταθέσεις, ομόλογα και μετοχές. Κι εντάξει, τα έχουν. Με γεια τους, με χαρά τους και σε κανέναν μας δεν πέφτει λόγος εκτός, ίσως, από τις κουτσομπολίστικες εκπομπές κι αυτές όταν δεν έχουν πιο ζουμερό θέμα. Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Το πρόβλημα δεν είναι στο «έσχες», αλλά στο «πόθεν».
Πόθεν έσχες στα νεοελληνικά σημαίνει «από πού τα έχεις;». Και στην καθομιλουμένη, «για κάτσε, ρε κουμπάρε», όχι κουμπάρε γιατί ’ναι παρεξηγήσιμη λέξη αυτή την εποχή, αλλά φίλε. «Για κάτσε, ρε φίλε, έχεις τις διαμερισματάρες σου, τις οικοπεδάρες σου, τις αυτοκινητάρες σου. Από πού τα βρήκες αυτά; Του πατέρα σου ήταν ή τα ’κανες μόνος σου με τη δουλειά σου την τίμια;» Εκεί είναι το ζουμί. Όλα τα άλλα είναι «έπεα πτερόεντα», λόγια τ’ αέρα δηλαδή.
Θέατρο του παραλόγου έχει καταντήσει πια αυτή η ιστορία. Αίσχος σκέτο. Στα πλαίσια της διαφάνειας δήθεν, πετούν εκεί μια δήλωση κακογραμμένη και πάει ξεμπερδέψαμε. Εμ, δεν είναι διαφάνεια αυτή, κύριοι. Σκέτη κοροϊδία είναι. Κι οι υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με τον έλεγχο, εκεί θα έπρεπε να επικεντρώνουν την προσοχή τους. Εκεί και στις δαπάνες τις προεκλογικές.
Δεν μας ενδιαφέρει η περιουσία του καθενός, η μεταβολή της μας ενδιαφέρει. Η αυξομείωση από χρονιά σε χρονιά και η προέλευση των αποκτηθέντων περιουσιακών στοιχείων. Γιατί ας αφήσουμε τα ψέματα. Η βουλευτική αποζημίωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε καν σαν ικανοποιητική. Άνθρωποι είναι κι οι βουλευτές, οικογένειες έχουν κι έξοδα τεράστια. Είναι κι οι εκλογές που γίνονται κάθε τρεις και λίγο, από πού καλύπτονται όλ’ αυτά; Κι οι περιουσίες τους, κατά περίεργο τρόπο, αυξάνονται και γιγαντώνονται. Οι μέρες είναι πονηρές και στους καιρούς της αρπαχτής που ζούμε, ο καθένας πρέπει να κάνει τον λογαριασμό του.
Οι εκλογές είναι πάλι προ των πυλών και τα κόμματα θα πρέπει έγκαιρα να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Δεν είναι σωστό να υιοθετηθεί η άποψη πως είναι όλοι το ίδιο και να κληθούμε στο τέλος να ψηφίσουμε τον λιγότερο κλέφτη.
Θλίψη μάς καταλαμβάνει την κάθε φορά που γίνεται κάποιο ατύχημα και χάνουν τη ζωή τους συνάνθρωποί μας. Αλλά τούτο πάλι, να πάρει δηλαδή στην κυριολεξία ο ποταμός τόσους νέους ανθρώπους, είναι ανήκουστο. Τι να πει κανείς. Κρίμα και πάλι κρίμα.
Το ’κανε ξανά τι θαύμα του ο χρυσοποίκιλτος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, πλην Κρήτης, ευτυχώς. Αυτή τη φορά τα βέλη του είχαν στόχο τα κόμματα του 2-3 %. Τις μειονότητες που θέλουν να επιβληθούν, κατακεραύνωσε. «Ειρήνη υμίν», Μακαριώτατε. Χωρίς να είμαι ειδικός, η Εκκλησία νομίζω πως πρέπει όλους να τους αγκαλιάζει. Ακόμη και τα πρόβατα τα απολωλότα.

Περί των Μαορί και άλλα τινά

Στη Ζηλανδία βρέθηκες, Ντόρα, από την Κρήτη
που φίλησ’ ο Καραμανλής, τον Μαορί στη μύτη
Τριήμερο τ’ Αγίου Πνεύματος.
Τέλη Μαγιού, αληθινά, και βρέχει
και η κυβέρνηση σεμνά στην Αυστραλία τρέχει.
Έτσι ακριβώς. Εμάς εδώ, των ιθαγενών, τα προβλήματα λύθηκαν όλα με τρόπο μαγικό κι ονειρεμένο. Και μιας και μας περίσσεψε χρόνος έφτασε η χάρη μας μέχρι Ωκεανία μεριά. «Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε», που θα έλεγε κι ο Επίτιμος. Όλα βαίνουν κατ’ ευχήν. Στο πηδάλιο της κυβέρνησης έχει εγκατασταθεί από καιρό ο αυτόματος πιλότος, οι πραίτορες του κ. Πολύδωρα αυτή την περίοδο βρίσκονται «εν υπνώσει» κι οι κουκουλοφόροι κάθονται, προς το παρόν, υπεύθυνα φρόνιμοι.
Όλα βαίνουν καλώς και «εις επιβεβαίωσιν» τα γκάλοπ που εξακολουθούν να δίνουν το προβάδισμα στη Ν.Δ. και να θεωρούν καταλληλότερο πρωθυπουργό τον κ. Κώστα της Νατάσσας. Ενεργό συμμετοχή θα έχει, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, στην προσεχή προεκλογική εκστρατεία η κ. Νατάσσα. Γι’ αυτό και της έκαναν πρόβα στην Αυστραλία. Γι’ αυτό και την έβγαλαν ένα βήμα μπροστά να χαιρετά ως άλλη Νταϊάνα τα πλήθη. Κι αφού τα κατάφερε εκεί, στην πολιτισμένη μακρινή ήπειρο, σ’ εμάς γιατί ν’ αποτύχει; Άλλωστε, και καλά, Μαορί δεν είναι μόνο αυτοί που χορεύουν ημίγυμνοι, κρατούν ακόντια, βγάζουν πολεμικές κραυγές και τρίβουν τις μύτες τους αντί για ασπασμό. Εδώ να δεις κάτι Μαορί που χωνεύουν τα πάντα. Που πιστεύουν λόγου χάριν πως για ν’ αγοράσει ένα ασφαλιστικό ταμείο ένα «δομημένο ομόλογο» θα πρέπει αυτό να έχει κάνει τον γύρο της Ευρώπης πρώτα, να κατέβει κατά Κύπρο μεριά μετά, να περάσει από κάτι νήσους Καϋμάν με τ’ όνομα, για να φτάσει ώριμο και υπερτιμημένο στην ξελογιάστρα Αθήνα. Που ακούν με ευλάβεια τον υπουργό της οικονομίας να πανηγυρίζει πως αφού κάρφωσε την ίδια του τη χώρα με την περιβόητη απογραφή, αφού αντί για παροχές μάς έπηξε στη λιτότητα, αύξησε τον ΦΠΑ, έβαλε φόρους επί φόρων, τα κατάφερε, λέει, κι έβγαλε την οικονομία από την επιτήρηση και την οδήγησε σ’ ένα νέο καθεστώς επιτήρησης τής μετά την επιτήρηση εποχής.
«Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν», τραγουδούσαμε τη δεκαετία του ’70. Γιατί με τους Μαορί, ας πούμε, λίγο μας πέφτει; Συγγνώμη και πάλι. Τι μου φταίνε, στο κάτω της γραφής, οι άνθρωποι; Επειδή δηλαδή είναι πρωτόγονοι σημαίνει πως είναι και κάφροι που δεν ξέρουν δυο και δυο πόσο κάνουν; Μα τι λέτε, καλέ; Αυτοί ξέρουν και να φυλάγονται και μια χαρά επιφυλακτικοί είναι. Την είδατε τη σκηνή με τη φτέρη; Εμείς εδώ να δούμε πώς θα ξεμπερδέψουμε με τη «σεμνή και ταπεινή» κυβέρνηση της μηδενικής ανοχής. Αυτήν της υπερήφανης πολιτικής που παρακαλά την J.P.Morgan να επαναγοράσει το «δομημένο» και την εταιρεία του κ. Παπαμαρκάκη να επιστρέψει τις μίζες της ξεφτίλας που γέμιζαν βαλίτσες και διέσχιζαν μέρα μεσημέρι τη Σταδίου. Αλήθεια από πότε η επιστροφή των κλοπιμαίων συνιστά εθνική επιτυχία;
Τέλη Μαγιού. Ατμόσφαιρα μουντή και βρέχει. Έχω κόψει και το τσιγάρο και τα βλέπω όλα μαύρα κι αισθάνομαι κανονική «ταραχή εν τω κρανίω». Δικαιολογείστε με λοιπόν. Εμένα; Αυτούς! Δεν ήταν ταξίδι αυτό. Εκστρατεία με τα όλα της ήταν. Με ογδόντα άτομα φιλική συμμετοχή, με τέσσερα συνεργεία της κρατικής τηλεόρασης, με εννιά κάμερες, μεγαλεία! Χρόνια περίμεναν οι ομογενείς να νιώσουν τι θα πει ελληνικό οργανωτικό πνεύμα. Να μάθουν πώς γεμίζουν τα στάδια με μεταφερόμενους με πούλμαν οπαδούς που ζητωκραυγάζουν αυθόρμητα τον μεγάλο αρχηγό. Κι από κόστος; Ψίχουλα. Γύρω στα 2,5 εκατομμύρια ευρώ, όλα κι όλα, στοίχισε η περιοδεία ολόκληρη. Τσάμπα πράμα, δηλαδή, μπροστά στο αποτέλεσμα. Αλήθεια, ξέρετε τι σημαίνει η υπογραφή συμφωνίας τουριστικής συνεργασίας με το Βιετνάμ; Δεν ξέρετε; Κι εγώ τι να σας κάνω!
Το άλλο πάλι με τον γιο του κ. Προέδρου του Αρείου Πάγου τ’ ακούσατε; Εκτός από τη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή του υπουργείου Δικαιοσύνης, όπου εξακολουθεί να μετέχει, υπάρχει η σκέψη να του ανατεθεί, λέει, και η διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων. Σου λέει ο άλλος, και πολύ σωστά, εδώ τα κατάφερε νέος κι άπειρος ων (μόλις 19 ετών) να βγάζει κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων από το χρηματιστήριο, τώρα που μεγάλωσε, λογικά, δεν θα τα καταφέρει καλύτερα; Ακούστε κι αυτό. Ο αρχιδικαστής, ο κ. Κεδίκογλου ντε, αυτός που έσυρε κατηγορούμενους πάνω από 300 δικαστές, ακόμη και για εκπρόθεσμη υποβολή δήλωσης πόθεν έσχες, έκανε αίτηση στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων ζητώντας της κάλυψη και τη μη δημοσιοποίηση στοιχείων τόσο δικών του όσο και του γιου του. Κι αυτή, προς τιμήν της, του την αρνήθηκε. Κατά τα άλλα αυτός ο κύριος θα κρίνει τους δικαστές τον επόμενο μήνα.
Προηγείται η Ν.Δ. στις δημοσκοπήσεις. Καταλληλότερος για Πρωθυπουργός ο κ. Καραμανλής. Και μετά μου λες για Μαορί. Εδώ να δεις!

Του Ρωμύλου ο γιος

Και μετά τους κατηγορούν. Και μετά τους λένε αναρχικούς και χουλιγκάνους κι αντιεξουσιαστές. Αυτούς που λες κι αφιονίζονται και ξεχύνονται στους δρόμους «σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά» και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους.
Την κοινωνία τη σάπια μάχονται να γκρεμίσουν, λένε, και χτυπούν «τα μίσθαρνα όργανα» κι αυτούς που έχουν την ισχύ στα χέρια τους και προσπαθούν να την κρατήσουν έτσι, ίδια κι απαράλλαχτη, όπως τα κατάφεραν και την επέβαλαν εις τους αιώνες.
Βίλες και κότερα, λέει, γραφεία κι οικόπεδα και μεζονέτες έχει στην ιδιοκτησία του, του κ. Ρωμύλου Κεδίκογλου, του Προέδρου του Αρείου Πάγου, ο γιος. Σεμνά και ταπεινά αποκτήματα, θα μου πεις, σεμνών και ταπεινών ανδρών. Και μετά τους κατηγορούν. Και μετά έχουν το θράσος και βγαίνουν στα κανάλια και τους λένε χουλιγκάνους κι αναρχικούς. Την ώρα που αυτοί έφτιαχναν ουρές ατέλειωτες έξω από τα ταμεία της ανεργίας κι οι πιο τυχεροί άφηναν κορνιζαρισμένα τα πτυχία και δούλευαν σαν σουβλατζήδες ή κινδύνευαν να σκοτωθούν με τα μηχανάκια του delivery, του κ.Ρωμύλου ο γιος, ο συνομήλικός τους, δήλωνε αφορολόγητα κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων που αποκόμισε από το Χρηματιστήριο. Ένας άνεργος φοιτητής δηλαδή, δεκαεννιά ετών, παρουσίαζε εισοδήματα τέτοια που με κανένα τρόπο δεν ήταν δυνατόν να δικαιολογηθούν. Η μόνη δικαιολογία που θα μπορούσε να θεωρηθεί επαρκής είναι πως αυτός ο νέος που ονομάζεται Φαίδων Κεδίκογλου, είναι ο γιος του κ. Προέδρου του Αρείου Πάγου. Και βέβαια οι ισχυρισμοί του πατρός, που ασμένως υιοθέτησε σύμπασα η κυβέρνηση με της Δικαιοσύνης τον υπουργό να πρωτοστατεί, δεν αντέχουν σε κανενός είδους έλεγχο. Κι αν τους δέχτηκε άκριτα κι έτσι στα γρήγορα η κυβέρνηση, είναι γιατί πιστεύει πως μπορεί με τερτίπια να κερδίσει τον ενάμισι μήνα, όσο χρειάζεται δηλαδή για να βγει στη σύνταξη ο κ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και να λήξει το ζήτημα. Έτσι απλά θα λήξει αυτό; Τόσο εύκολα θα το καταπιούμε; Για τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μιλάμε, δεν αναφερόμαστε σε κάποιον τυχαίο. Σ’ αυτόν που είναι ο κατεξοχήν αρμόδιος να εξυγιάνει τη δικαιοσύνη και να αποκαταστήσει το τρωθέν κοινό περί δικαίου αίσθημα στον απλό πολίτη.
Δεκάδες εκατομμύρια κέρδη από το Χρηματιστήριο δήλωσε του κ. Ρωμύλου ο γιος. Από μόνο του αυτό το γεγονός δεν είναι κατ’ ανάγκην επιλήψιμο και κακό. Οι ίδιοι οι κυβερνώντες το δαιμονοποίησαν θεωρώντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να στριμώξουν στη γωνία το ΠΑΣΟΚ. Με την ευκαιρία την πλήρωσαν και κάποιοι «κακομοίρηδες» που πιάστηκαν στα πράσα όπως η κ. Μπουρμπούλια, λόγου χάριν. Αυτό ήταν όλο κι όλο το παραδικαστικό; Η Μπουρμπούλια κι ο Γιοσάκης; Κι οι άλλοι; Οι μεγάλοι κι επώνυμοι; Έτσι θα τη σκαπουλάρουν αυτοί; Με νομικά εφευρήματα και φτηνές δικαιολογίες; Θα παραμείνουν στο απυρόβλητο την ώρα που δεν πρέπει να μένει κανενός είδους σκιά χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο; Γιατί στις πονηρές εποχές που ζούμε ακόμη κι οι γιοι κι οι θυγατέρες κι οι ανιψιοί κι οι κουμπάροι του Καίσαρος δεν αρκεί να φαίνονται τίμιοι, αλλά πρέπει και να είναι. Κι όσο το μαχαίρι δεν προχωρεί βαθιά αλλά ξύνει επιδερμίδα κι η σαπίλα παραμένει στη θέση της, κάποιοι οργίζονται, βάζουν κουκούλα, ξεχύνονται στους δρόμους και τα κάνουν ρημαδιό.
Από προχθές άρχισε να λειτουργεί πειραματικά το κράτος των Εξαρχείων. Με τις αρχές του, τις εξουσίες του και τα όλα του. Με το άβατο σε ισχύ για τους αστυνομικούς, και τους νεαρούς κουκουλοφόρους να προβαίνουν σε ελέγχους ταυτοτήτων, αστυνόμευση της περιοχής και να παίρνουν στο κυνήγι τους εμπόρους ναρκωτικών. Ναι, αλήθεια σας λέω. Φτάσαμε να το δούμε κι αυτό. Τη συντεταγμένη πολιτεία να κρύβεται κι οι «γνωστοί άγνωστοι» να έχουν αναλάβει τον έλεγχο της περιοχής.
Σε συμβιβασμό για τα αναδρομικά των δικαστικών προχωρά το υπουργείο οικονομικών, ακούσαμε στις ειδήσεις. Ένα δις ευρώ θα πάει το μαλλί της απόφασης του Μισθοδικείου που είχε συνεδριάσει υπό την προεδρία του κ. Ρωμύλου, που συμπτωματικά υπό την προεδρία του ιδίου ανατρέπονται δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν τους συμβασιούχους. Ένα δις ευρώ θα μοιραστούν δικαστικοί και βουλευτές, όλων των κομμάτων παρακαλώ, σ’ ένα περίεργο γαϊτανάκι μπλεγμένοι, την ώρα που προβλέπεται σκληρή συνταγή γι’ ακόμη μια χρονιά για μισθούς, υγεία, ασφάλιση, απολύσεις των λοιπών εργαζομένων. Και μετά τους κατηγορούν. Και μετά τους λένε αναρχικούς και χουλιγκάνους.

"Ποινήν εκτίω"

«Σας είπα πως δεν ζητώ την ψήφον σας αλλά την καρδιά σας κι εσείς το πήρατε τοις μετρητοίς και μου δώσατε την καρδιά σας αλλά μου στερήσατε την ψήφον σας», είπε με το γνωστό του στυλ απευθυνόμενος στους εκλέκτορες ο κ. Πολύδωρας, αμέσως μετά την ψηφοφορία που ανέδειξε στην προεδρία της ΝΔ τον κ. Καραμανλή.
Έμπειρος πολιτικός, πληθωρικός σαν άνθρωπος, πολυμαθής, πολυτάλαντος και με χιούμορ. Είναι από τους πολιτικούς εκείνους που προτάσσουν του ατομικού τους συμφέροντος το κομματικό. Πιστός στις ιδέες του μπήκε μπροστά παραμονές των εκλογών κι έδωσε το στίγμα. Στρατιές «Πασόκων» θα πήγαιναν στο σπίτι τους με το «καλημέρα», σύμφωνα με τα λεγόμενά του, για «χάριν των γαλάζιων παιδιών». Τρόμαξε τότε τους μετριοπαθείς, δημιουργήθηκε κάποια αναταραχή, απορρόφησε όμως τους κραδασμούς αφού λειτούργησε σαν αλεξίσφαιρο της παράταξης και συσπείρωσε τη βάση της ΝΔ. Κι όμως το τόλμημά του αυτό το πλήρωσε ακριβά αφού έμεινε εκτός του πρώτου κυβερνητικού νυμφώνος.
«Ανεκλήθη εξ εφέδρων» αναγκαστικά, αφού πολύ σύντομα φάνηκε πως η ομάδα δεν τραβούσε και «πάγκος» δεν υπήρχε. Κι οι γκάφες των κυβερνητικών και τα σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Στο ζόρι το μεγάλο, τότε με τις υποκλοπές και τις απαγωγές των Πακιστανών, ήταν που αποφάσισε ο κ. Καραμανλής να κατεβάσει από τα κεραμίδια «τον γάτο», τον κ. Πολύδωρα, και να του δώσει το Δημόσιας Τάξης. Κι από την γκρίνια του, σκέφτηκε, θα γλιτώσω και θα ’χει ν’ ασχολείται ο κόσμος. Ευφράνθηκε, πράγματι, η καρδιά του Βύρωνος κι ευχαρίστησε δημόσια τον Θεό που του επέτρεψε να «άρχει των εκλεκτών». Με το χαρακτηριστικό του ύφος αυτοανακηρύχθηκε προστάτης των οργάνων της τάξης και μίλησε με πάθος για το δίκαιο του αστυνομικού. «Εσείς είστε το κράτος», ανέκραξε πάνω στον ενθουσιασμό του, «οι πραίτωρες ουρμπάνις».
Κι αυτά τα παιδιά πάλι που ο ίδιος αγκάλιασε και πόνεσε, κακά κι αχάριστα του βγήκαν. «Αντί του μάννα, χολήν» τον πότισαν, αντί ευγνωμοσύνης, «εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου» και πήγαν και κατέλαβαν, άκουσον άκουσον, τη Ρηγίλλης. Κι από πάνω τα σκάνδαλα να πληθύνονται κι οι γκάφες να διαδέχονται η μια την άλλη. Η μαγκιά, παραδείγματος χάριν, της κ. Μαριέττας Γιαννάκου που έκλεισε τα πανεπιστήμια κι έβγαλε στους δρόμους καθηγητές και φοιτητές. Συλλαλητήρια πανεκπαιδευτικά ανά εβδομάδα κι οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι από κοντά που τα ’καναν ρημαδιό κάθε τρεις και λίγο κι αποπροσανατόλιζαν την κοινή γνώμη. Την αγανάκτηση του κόσμου προκαλούσαν και συζητήσεις για νόμους περισσότερο αυταρχικούς και για την κατάργηση του ασύλου έβρισκαν όλο και πιο πρόθυμα ν’ ακούσουν αυτιά. Αυτά ήταν τα εύκολα, τα συνηθισμένα. Τώρα όμως;
Βουλιάζει το καράβι. Αύτανδρο κινδυνεύει να πάει. Το «γυρίστε πίσω τα λεφτά» δεν είναι πια ένα απλό σύνθημα κάποιων λίγων. Είναι απαίτηση που ακούγεται όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο εφιαλτικά από όλο και πιο πολλούς. Δεν μας νοιάζει, κύριοι, τι έκαναν οι άλλοι. Αν ήταν κλέφτες και δεν πλήρωσαν έχετε ευθύνη γι’ αυτό. Εσείς όμως τώρα, «γυρίστε τα λεφτά πίσω». Τι άλλο θα βγει στη φόρα ακόμη; Ιδού! Ο εξ απορρήτων του κ. Τσιτουρίδη βρίσκεται μπλεγμένος στις χρηματιστηριακές φούσκες του ’99 και τον παρασέρνει τελικά στον όλεθρο. Κάπου εκεί ανακατεμένη κι η κόρη του Γενικού Γραμματέα του υπουργείου… Δικαιοσύνης. Το πόθεν έσχες του υιού τού… Προέδρου του Αρείου Πάγου ζητούν να ελεγχθεί με επερώτησή τους στη Βουλή κάποιοι περίεργοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Εξαγριωμένος ο κ. Πρόεδρος πετά εκτός Ανωτάτου Δικαστηρίου τους δημοσιογράφους και σφραγίζει τα γραφεία τους… «Ελλάς, το μεγαλείο σου!»
Αν για κάτι μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον κ. Πολύδωρα, αυτό σίγουρα δεν είναι η έλλειψη ικανότητας ν’ αντιλαμβάνεται έγκαιρα τις καταστάσεις και να συλλαμβάνουν οι κεραίες του το επερχόμενο, το μοιραίο. Και σαν σαμουράι μπορεί να είναι ικανός να φτάσει ακόμη και στο χαρακίρι αν χρειαστεί, ηλίθιος όμως δεν είναι. Εδώ βλέπει να έχει διαλυθεί το σύμπαν, ως κι οι ζαρντινιέρες σηκώνονται και δέρνουν τους φοιτητές, τα βράδια οι «έκνομοι» της Κουμουνδούρου βάζουν τις κουκούλες τους, βγαίνουν στους δρόμους και γίνεται «των δομημένων ομολόγων» ανά τας οδούς και τας ρύμας της έρημης Αθήνας, κι αυτός θα πρέπει να κατανοεί και να δικαιολογεί τ’ αδικαιολόγητα. Σπασμένα τα μαγαζιά, καμένα τα αυτοκίνητα, αστυνομικά τμήματα παραδομένα στο πυρ το ιλαστήριον, ειδικοί φρουροί αφοπλισμένοι που τρέχουν πίσω από τους τρομοκράτες και τους εκλιπαρούν να τους λυπηθούν και να τους γυρίσουν πίσω τα όπλα. Χαμένα υποπολυβόλα, καμένο ως και το κουβούκλιο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα, ρουκέτα στον θυρεό της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Και να ’χεις και τον κ. Αλαβάνο να σε κράζει σαν ακροδεξιό στη Βουλή! Όλοι και όλα στου ηρωικού Βύρωνα την πλάτη. Ε, όχι κι έτσι! Έχει κι η υπομονή τα όριά της.
Αγωνίστηκε φιλότιμα ο κ. υπουργός τη μια, προσπάθησε να τα μπαλώσει την άλλη, φώναξε, παρακάλεσε, απείλησε. Το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον. «Μην ενοχλείτε τον οδηγόν…», κατά που λένε. Απηύδησε. «Έτσι είστε;» σκέφτηκε. «Αγγαρείαν κάνω. Ποινήν εκτίω», έχασε την υπομονή του και βροντοφώναξε στη Βουλή κι έδωσε το δικαίωμα στα φοιτητάρια ν’ ανακράζουν, «λεφτεριά, λεφτεριά στο Βύρωνα Πολύδωρα». Άραγε, τι ήθελε να πει ο ποιητής; Πανικός επικράτησε στο Μαξίμου. Βουβαμάρα στην αρχή, τρεχαλητό αμέσως μετά. Να προλάβουν να τα μαζέψουν. Να πείσουν τον υπουργό να βάλει «την μάχαιραν εις την θήκην της» μιας και καλά το ξέρουν πως το «γαία πυρί μυχθήτω» του ταιριάζει απόλυτα σαν τον παραζορίσουν.
Βρήκε τον τρόπο κι άλλαξε κάπως τις δηλώσεις του ο ευφυής Μπάυρον. Όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς, προλάβαμε και καταλάβαμε. Δεν ήταν «εν τη ρύμη του λόγου» αυτά που είπε ο Βυρωνέτος. Η ωμή, η πραγματική αλήθεια ήταν. Έτσι ακριβώς αισθάνονται ορισμένοι. Αγγαρεία κάνουν.

Με τόλμη

Με τόλμη και σεβασμό απόλυτο, κατά δήλωσή του, απέναντι στον ψηφοφόρο και τον απλό πολίτη αυτής της χώρας, απέπεμψε τον επί της Απασχόλησης υπουργό του ο κ. Πρωθυπουργός. Τι πιο φυσιολογικό θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος. Εύγε, θα έλεγε άλλος. Δικαίωμα κι υποχρέωση είχε ο επικεφαλής της κυβέρνησης να επέμβει και να δώσει, επιτέλους, ένα τέλος, στο νοσηρό κλίμα τόσων ημερών. Μόνο που δεν ήταν «το δομημένο ομόλογο» αυτό που έκανε τον Πρωθυπουργό, έστω κι αργά, ν’ αντιδράσει. Εδώ κόντεψε να χαλάσει ο κόσμος, σηκώθηκαν κι οι πέτρες κι ο κ. Καραμανλής το έπαιζε Ολύμπιος Ζευς, αφ’ υψηλού παρατηρητής των πάντων. Ούτε η ταυτόχρονη ξαφνική επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος επί των διοικήσεων των ταμείων που επέλεξαν τη μαζική τοποθέτηση των αποθεματικών τους σε ειδικά κατασκευασμένα για να εξαπατούν την κοινή γνώμη ομόλογα επέδρασε ούτε η επέμβαση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς ούτε η ανάμιξη του Εισαγγελέα στάθηκε ικανή να ταράξει τη μακάρια ηρεμία του. Την ώρα που υψηλόβαθμα στελέχη «έτρεχαν» στην οδό Σταδίου με εκατομμύρια ευρώ μέσα σε βαλίτσες, οι μίζες έκαναν τον γύρο του κόσμου με σταθμούς στα πιο απίθανα σημεία της υφηλίου, είχε διαλέξει για τον εαυτό του τον ρόλο του «περί άλλα τυρβάζοντα». Σεμνές και ταπεινές πρακτικές, σεμνές και ταπεινές μίζες, σεμνά και ταπεινά σκάνδαλα.
«Κι ένα πρωί με την αυγή στα ξαφνικά / είδα τον Δία να ξυπνά και να βροντά» για να παραφράσω το γνωστό λαϊκό άσμα. Και τι έκανε; Αυτό που πολλοί θεωρούσαν αυτονόητο κι αναρωτιόντουσαν κοντά δυο μήνες τώρα γιατί δεν το κάνει. Έδιωξε κακήν κακώς της απασχόλησης τον υπουργό. Για τα τόσα σκάνδαλα του υπουργείου του; Όχι. Για την καταλήστευση των ταμείων που επόπτευε και την υποθήκευση της βιωσιμότητάς τους με την τοποθέτηση των ισχνών αποθεματικών τους σε επισφαλείς επενδύσεις κι αμφίβολης απόδοσης υπερτιμημένους τίτλους του ίδιου του δημοσίου; Όοοχι. Για το Χρηματιστήριο τον έδιωξε. Επειδή η τσιμπίδα του Εισαγγελέα πλησίασε επικίνδυνα τον άμεσο συνεργάτη του, τον κ. Ευγένιο Παπαδόπουλο, για τον ρόλο του στο τρελό πάρτι του Χρηματιστηρίου την περίοδο 1999-2001, με την γνωστή τραγική κατάληξη για πάνω από ενάμισι εκατομμύριο μικροεπενδυτές. Αυτό το σκάνδαλο που το πήρε η ΝΔ και το ’κανε σημαία της τόσα χρόνια, έσκασε στην αυλή της. Στου κ.Τσιτουρίδη την αυλή για την ακρίβεια, την πιο ακατάλληλη μάλιστα ώρα. Την ώρα που το πέπλο της «συλλογικής ευθύνης» είχε απλωθεί κι είχε καλύψει τον άμοιρο υπουργό. Αποπομπή για τους τύπους έγινε κι όχι για την ουσία δηλαδή. Πάλι καλά, θα μου πείτε, γιατί έτσι όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση ήταν ικανοί να βάλουν τους κουκουλοφόρους να κάψουν ολόκληρη την Αθήνα προκειμένου ν’ αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Διόλου παράξενο. Άλλωστε το είχαμε δει κι αυτό τις προηγούμενες μέρες.
Με τόλμη και σεβασμό απόλυτο απέναντι στον λαό που τον έφερε στην εξουσία αντέδρασε ο κ. Καραμανλής. Αυτό ήθελε να πει στον κόσμο. Αυτό ήθελε να περάσει. Μόνο που η αντίδρασή σας, κ. Πρωθυπουργέ, ήταν πολύ μικρή κι ήρθε αργά. Πάρα πολύ αργά.
Υπάρχει ακόμη καιρός
Σύνοψη των μέχρι τότε σκανδάλων είχα κάνει με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τριών χρόνων διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία. Πολιτικές επικίνδυνες, λάθη που κόστισαν και κοστίζουν στη χώρα σε χρήμα κι αξιοπιστία κι ατέλειωτες λοβιτούρες. Κουμπάροι, γιοι και λοιποί συγγενείς, ένας ατέλειωτος εσμός που έχει επιπέσει με βουλιμία πάνω στ’ αδύναμα ταμεία του κράτους. Παραζαλίστηκε ο λαός και τα ’χασε. Είδηση δεν αποτελεί πια το σκάνδαλο. Είδηση είναι να περάσει μια μέρα χωρίς να ξεσπάσει κάποιο σκάνδαλο. Βρώμα και δυσωδία παντού, σαπίλα και καμαρίλα, αποσύνθεση μιας κοινωνίας σε παρακμή βαθύτατη, που θυμίζει τις χειρότερες των εποχών από τότε που στήθηκε ελληνικό κράτος. Και στον αντίποδα οι ανά τακτά διαστήματα δημοσκοπήσεις. Πρώτο στην πρόθεση ψήφου εξακολουθεί να βρίσκεται το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Καταλληλότερος για Πρωθυπουργός ο κ. Καραμανλής. Νικά η ΝΔ στην Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων, παίρνει την Ένωση Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων και την ΚΕΔΚΕ. Κι αναρωτιέται κανείς, γιατί; Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό το παράδοξο; Θα τολμήσω να δώσω μια εξήγηση. Γιατί η αντιπολίτευση δεν πείθει. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε να κάνει δημόσια την αυτοκριτική του. Δεν βγήκε να πει στον λαό ότι όλο αυτό το έργο το τεράστιο που έκανε αμαυρώθηκε, δυστυχώς, στην τελευταία τετραετία. Γιατί έγιναν σφάλματα, λανθασμένες κινήσεις, ακόμη και σκάνδαλα που δεν επέτρεψαν στον τέως πρωθυπουργό ν’ απευθυνθεί στον λαό υποστηρίζοντας το έργο του και ζητώντας εκ νέου την ψήφο του. Αυτά εκμεταλλεύτηκε η Νέα Δημοκρατία και παρέσυρε τον Λαό. Δεν κέρδισε τις εκλογές η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ τις έχασε. Έδωσε στον αντίπαλο το ηθικό πλεονέκτημα και παρέδωσε τα όπλα αμαχητί. Τώρα όμως οι μάσκες έπεσαν κι οι «αρχιερείς» αποκαλύφθηκαν. Χειρότεροι από «γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί» είναι. Κι υπάρχει ακόμη καιρός ικανός, συντρόφια, να τινάξετε από τους ώμους σας το άγος του παρελθόντος. Δεν φταίει η παράταξη για τα λάθη συγκεκριμένων κι ούτε ο λαός που την πληρώνει στο τέλος. Υπάρχει ακόμη καιρός. Αφήστε τους πίσω και προχωρήστε και να δείτε πόσο γρήγορα ανατρέπονται προγνωστικά και δημοσκοπήσεις.