Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

Περί οικισμών, συνέχεια

«Μα τώρα η ενέργεια κι η έγνοια έχει να κάνει
πώς να μικρύνει το κακό κι όχι να σωπληθιάνει», έγραφα προ ημερών σχολιάζοντας τον αναβρασμό και την εύλογη ανησυχία που διακατέχει τους πάντες για το θέμα των οικισμών. Αστοχία υλικών ονομάζουν οι εμπειρογνώμονες την αδυναμία ενός υλικού να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές και κατά συνέπεια να μην αντέξει το βάρος υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Ο ίδιος όρος μού έχει καρφωθεί στο μυαλό το τελευταίο διάστημα.
Χωρίς να είμαι ειδικός, ούτε δικηγόρος είμαι ούτε μηχανικός, θεωρώ πως κάποιες αστοχίες, παραλείψεις ίσως, αλλά πολύ περισσότερο λανθασμένες κινήσεις αρμοδίων και μη, έφεραν τον Νομό σε δύσκολη θέση και τους άμεσα ενδιαφερόμενους σε κατάσταση απελπισίας.
Φαντάζεστε τι σημαίνει να έχετε ένα οικόπεδο στη ζώνη των 800 μέτρων, να το θεωρείτε εντός οικισμού και κατά συνέπεια αξιοποιήσιμο, να φορολογείστε γι’ αυτό και ξαφνικά να σας λένε πως είναι κατάλληλο μόνο για να καλλιεργείτε πατάτες; Μπορείτε να φανταστείτε σε τι σημείο απόγνωσης έχουν φτάσει άνθρωποι που έχουν δανειστεί κι έχουν ένα σπίτι σε φάση ανέγερσης; Και πολύ περισσότερο εργολάβοι και κατασκευαστές που έχουν πουλήσει σπίτια και διαμερίσματα και δεν μπορούν να τα μεταβιβάσουν κανονικά; Αυτοί δηλαδή τι πρέπει να κάνουν; Να πάρουν τα όπλα, να βγουν στους δρόμους και να πουν αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων ή να αρχίσουν τις ομαδικές αυτοκτονίες;
Προς τιμήν του, ο Νομάρχης αντιλαμβανόμενος τότε το μέγεθος του προβλήματος, εκτός των άλλων ενεργειών, με έγγραφό του έδινε εντολή στην Πολεοδομία να εξακολουθήσει να εκδίδει οικοδομικές άδειες μέχρι την οριστική διευθέτηση του προβλήματος. Ανακούφισε προσωρινά τους ενδιαφερόμενους με την ενέργειά του αυτή και έθρεψε τις ελπίδες πως σύντομα θα βρεθεί λύση. Καταμηνύθηκε όμως γι’ αυτό και βρέθηκε κατηγορούμενος.
Σύσσωμοι φορείς και απλοί πολίτες βρεθήκαμε στο πλευρό του υπερασπιζόμενοι το αυτονόητο και υποστηρίζοντας πως δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το κράτος να λειτουργεί από κεκτημένη και μόνο ταχύτητα και να συμπεριφέρεται σαν αφερέγγυο και ανέντιμο κράτος της πλάκας.
Ο κόσμος μαστίζεται από χίλια δυο δεινά. Από την αλματώδη άνοδο της τιμής του πετρελαίου που οδηγεί στα ύψη τις τιμές, τινάζει προϋπολογισμούς στον αέρα και φέρνει πληθωρισμό και ύφεση. Η αγορά στενάζει από την ακρίβεια, η τουριστική σαιζόν δεν εξελίσσεται ομαλά, το Ρέθυμνο βρίσκεται αποκομμένο από την υπόλοιπη Ελλάδα, μιας και το μοναδικό μεταφορικό μέσον που υπήρχε, το καράβι, το πήραν κι αυτό, και βιώνει μια από τις χειρότερες χρονιές στην ιστορία του. Και την ώρα που φαινόταν κάποιο φως στην άκρη του τούνελ, που υπήρχαν διαβεβαιώσεις πως το θέμα των οικισμών βαίνει προς διευθέτηση, σαν βόμβα έσκασε το έγγραφο του Νομάρχη που θέτει σε αμφισβήτηση το Πολεοδομικό Σχέδιο των οικισμών του Πανόρμου, Μπαλί, Πλακιά και της Αγίας Γαλήνης. Οικισμών δηλαδή για τους οποίους δεν υπήρχε πρόβλημα και ούτε είχε τεθεί ποτέ το παραμικρό θέμα.
Κι εγώ, τώρα, ο αφελής, αναρωτιέμαι. Για κάτσε, κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτή την ιστορία. Ή πάθαμε όλοι μαζί ομαδική παράκρουση ή χρειαζόμαστε επειγόντως ξεματιάστρα. Τον Νομάρχη, τον Γιώργη τον Παπαδάκη, τον γνωρίζω προσωπικά δεκαετίες ολόκληρες. Είναι άνθρωπος, κατά γενική ομολογία, σοβαρός, χαμηλών τόνων, δραστήριος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για επιπολαιότητα ή για αψυχολόγητες ενέργειες.
Εκτός αν, άνθρωπος είναι κι αυτός, παρασύρθηκε από κακούς κι ανίκανους συμβούλους που όταν δεν μπορούν να παράξουν έργο βάζουν στόχο να χαλάσουν των άλλων για να τονίσουν έτσι την ύπαρξη και την ασημαντότητά τους. Και δεν εννοώ, βέβαια, την Αντινομάρχη, που χωρίς λόγο και αιτία, κάποιοι προσπαθούν να τη βάλουν στο μάτι του κυκλώνα. Άλλους εννοώ. Αυτούς που από το 2004 έχουν αρχειοθετήσει έγγραφο του ΥΠΕΧΩΔΕ χωρίς να κάνουν την παραμικρή ενέργεια. Ενημέρωσαν τον Νομάρχη τότε; Του είπαν τι απαιτείται να γίνει και, εν πάση περιπτώσει, του γνωστοποίησαν πως «ακόμη και εάν είναι μη νόμιμες (οι μελέτες) αναπτύσσουν πλήρη έννομα αποτελέσματα μέχρις ότου ανακληθούν, καταργηθούν, ή ακυρωθούν»; Αυτά ανέφερε το έγγραφο μέσα. Του τα είπαν; Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια. Έγινε κάτι; Μας ενόχλησε κάποιος, ή μόνοι μας προσπαθούμε να βγάλουμε τα μάτια μας;
Ενός κακού μύρια έπονται, έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι. Εδώ όμως δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Χρειάζεται επαγρύπνηση συνεχής και αγώνας σκληρός για να μπορέσουμε να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να διασωθεί τώρα πια. Μην τα γκρεμίσουμε όλα και δημιουργήσουμε καταστάσεις χαοτικές και ανεξέλεγκτες. Ελάχιστα με ενδιαφέρει η αποκάλυψη αυτών που απεργάζονται κακά για την πόλη. Γνωστοί είναι σε όλους, όπως είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία τους. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που με καίει. Πώς να μικρύνει το κακό, δηλαδή, κι όχι να σωπληθιάνει.

Πέμπτη, Ιουνίου 26, 2008

Παρουσίαση στη Μονή Αρσανίου, 25-06-2008

Έγινε η παρουσίαση του βιβλίου "Η Αδελφότης των Στεναγμών"
στη Μονή Αρσανίου.
Ομιλητές ήταν : Νικόλαος Παπαδογιαννάκης,
Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης
και η Ελπινίκη Νικολουδάκη-Σουρή,
Επίκουρη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Κρήτης.
Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο Μιχάλης Τρούλης, φιλόλογος.
Περισσότερα για την εκδήλωση
εδώ

Τρίτη, Ιουνίου 24, 2008

Σκάνδαλα

Επιτέλους κάποιος πρέπει να πάει φυλακή. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια και δεν νομίζω πως μπορεί, τώρα πια, να γίνει διαφορετικά. Φαντάζομαι πως το να πάει φυλακή κάποιος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να του συμβεί. Τον αποκόπτει από τον φυσικό του χώρο, τον καταστρέφει επαγγελματικά, πολλές φορές και οικογενειακά, τον συντρίβει, τον εξουθενώνει. Μου προκαλεί θλίψη αφάνταστη η ιδέα και μόνο πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να βρεθεί σ’ αυτή τη θέση και πολύ περισσότερο αν αυτός ο κάποιος είναι επώνυμος.
Παρακολουθούσα τις προάλλες στην τηλεόραση την εξέλιξη της υπόθεσης του Μητροπολίτη πρώην Αττικής. Καταδικάστηκε, λέει, από το Εφετείο σε επτά χρόνια κάθειρξη για υπεξαίρεση και παράνομη ιδιοποίηση, αν δεν κάνω λάθος, ενός μεγάλου χρηματικού ποσού και θα οδηγηθεί στις φυλακές. Εγώ τους δεσποτάδες αλλιώς τους είχα μέχρι τώρα στο μυαλό μου. Με τις μήτρες τους, τα χρυσοκέντητα επίσημα άμφια, την υποβλητικότητα και τον σεβασμό που απέπνεαν. Τους ήθελα άγιους, υπηρέτες του Θεού της αγάπης, ενεργούς υποστηρικτές του φτωχού και του κατατρεγμένου. Με ύφος μειλίχιο και λόγο συμβουλευτικό που, μέσα από την κατασταλαγμένη σοφία, είναι ικανός να κατασιγάσει πάθη και να θεραπεύσει την όποια αδυναμία της ψυχής. Τους ήθελα ιεράρχες σεμνούς, υπεράνω χρήματος και εγκοσμίων, με μια στάση που θα παραδειγματίζει και θα αποτελεί ένα ισχυρό ανάχωμα στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Και βέβαια, με τίποτα, δεν μπορώ να φανταστώ έναν Μητροπολίτη πίσω από τα σίδερα, κατάδικο του κοινού ποινικού δικαίου. Εύκολα θα μπορούσε να μου αντιτείνει κάποιος πως δεν είναι όλοι έτσι, πως η εξαίρεση δεν αποτελεί τον κανόνα. Όμως; Όμως η πραγματικότητα είναι αυτή και δεν αλλάζει.
Βρώμισαν τα πάντα. Το απόστημα που χρόνια δούλευε και μάζευε κακοσύνη, έσπασε και η μπόχα του μάς πήρε όλους. Σκάνδαλα παντού. Σε κάθε τομέα, σε όλο το φάσμα του δημόσιου βίου. Τωρινά και παλαιότερα. Φρέσκα, ολοζώντανα, σπαρταριστά και κατεψυγμένα που βγήκαν στο καυτό περιβάλλον και δεν άντεξαν. Κι ένα ερώτημα απλό που τίθεται καθημερινά από τον καθένα μας και ζητά επιτακτική απάντηση είναι πού πάμε και τι κάνουμε από δω κι ύστερα. Θα τα αφήσουμε έτσι, θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τα κουκουλώσουμε ή θα τα βγάλουμε όλα στο φως;
Τέσσερα χρόνια και κάτι κυβερνά η Νέα Δημοκρατία. Συνεχώς και αδιαλείπτως. Χωρίς αμφισβητήσεις και ουσιαστική αντιπολίτευση. Ωστόσο πάνω από πενήντα επίλεκτα στελέχη της έχουν αναγκαστεί μέσα σ’ αυτό το διάστημα να εγκαταλείψουν τα υψηλά πόστα που κατείχαν υπό το βάρος ατασθαλιών και με οσμή σκανδάλων. Και τι δεν είδαμε σ’ αυτό το διάστημα! Είδαμε τους κουμπάρους με χειροπέδες να οδηγούνται με θεατρινίστικο τρόπο προσωρινά στις φυλακές, για να κυκλοφορούν ελεύθεροι στη συνέχεια πριν αλέκτωρ λαλείσαι τρις.
Ακούσαμε για ομόλογα δομημένα και αδόμητα, χάλασε ο κόσμος με την καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κι ύστερα, τι; Πήγε, έστω ένας, για δείγμα, φυλακή; Καταναλώνουμε τρόφιμα νοθευμένα με τρόπους απίθανους, φάγαμε χιλιάδες τόνους ηλιέλαιο με ορυκτέλαια, σε λίγο αντί για ιατρικό τσεκάπ θα πρέπει να επισκεπτόμαστε τα ΚΤΕΟ, και δεν ανοίγει μύτη. Η ακρίβεια πνίγει τον κοσμάκη. Ασύδοτοι οι έμποροι και οι κάθε λογής μεσάζοντες κι από κοντά ένας βαθύτατα διεφθαρμένος κρατικός μηχανισμός που είναι ρυθμισμένος μοναχά στο πώς να τα πάρει.
Βαρέθηκα τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Από το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο, που μόνιμα ωστόσο ξύνει μόνο επιδερμίδα, αν το κάνει κι αυτό, μέχρι τη σύσταση επιτροπών που, τάχα μου, θα διερευνήσουν και θα αποφανθούν εν καιρώ, μέχρι τις διαταγές για περιβόητες ΕΔΕ. Από τους νταβατζήδες και τη μάχη κατά της διαπλοκής που διαρκεί ώσπου να φύγει το θέμα από τα πρωτοσέλιδα και να ξεχαστεί. Και τώρα πάλι αυτή η απίστευτη ιστορία με τις μίζες της Siemens που δινόντουσαν διαχρονικά και διακομματικά. Στη φάκα πιάστηκαν οι Ηρακλείς του περιβόητου εκσυγχρονισμού του κυρίου Σημίτη, στη φάκα κι αυτοί που πήραν τα δωράκια και τις «εξυπηρετήσεις». Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ήταν αυτά και όχι μόνο. Κι απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα δεν τέλειωσε τίποτα ακόμη. Η έρευνα συνεχίζεται. Αργά, με χίλια δυο εμπόδια, συνεχίζεται πάντως.
Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω μόνο. Όλοι για τη διαφάνεια κόπτονται. Ο κ. Παπανδρέου, λόγου χάρη, που φωνάζει. Ελάτε, λέει, όλοι μαζί να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγείου. Όλα στο φως. Να μάθουμε ποιοι είναι οι λαδιάρηδες, ποιοι τα πήραν και πόσα. Ο κ. Καραμανλής, από την άλλη, που κέρδισε επανειλημμένα τις εκλογές με σημαία τον πόλεμο κατά της διαφθοράς, μέχρι στιγμής, δεν δείχνει να ανταποκρίνεται. Γιατί; Έχει να φοβηθεί τίποτα ή είναι η ισχνή πλειοψηφία που τον εμποδίζει;
Αδικεί τη δικαιοσύνη και τον αμερόληπτο δικαστή η εξέλιξη των πραγμάτων. Το βιαστικό θάψιμο υποθέσεων όπως οι υποκλοπές, οι απαγωγές των Πακιστανών και η αβέβαιη πορεία των ερευνών των άλλων μεγάλων υποθέσεων, το μόνο που κάνει είναι να αμβλύνει το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών και να τους κάνει να αμφιβάλουν. Και κάτι άλλο. Εκείνη τη δύστυχη τριανταπεντάχρονη, την Εύη Τσέκου, που κατά γενική ομολογία αναγκάστηκε να υποκύψει στις ορέξεις του όποιου κ. γενικού για μια θέση στον ήλιο, γιατί την κρατάτε μέσα; Το σύστημά σας, το σάπιο, απειλεί; Δεν βρήκατε άλλον; Πάντως να είστε σίγουροι πως ο κόσμος δεν ξεχνά. Είναι εδώ και περιμένει. Έχει αγανακτήσει, όμως, με τα καμώματά σας και φωνάζει.
Κάποιος-πρέπει-να πάει-φυλακή, επιτέλους!

Παρασκευή, Ιουνίου 20, 2008

Τετάρτη, Ιουνίου 18, 2008

Περί ΠΑΣΟΚ, ολίγα

Τα νέα τα ακούσατε; Σε τούτο τον πλανήτη
ο Παπανδρέου τα ’παιξε κι έδιωξε τον Σημίτη

που ήταν ξένος στο ΠΑΣΟΚ κι ο ξένος όλο ψάχνει
μα ’δα θαρρώ τ’ απόμεινε να νουθετεί τη Δάφνη.

Ο ένας μέγας αρχηγός που κόλπα δεν σηκώνει
κι ο άλλος ο πρωθυπουργός που βάρεσε κανόνι.

Έργα κι αν έκανε πολλά κι αν άλλαξε τη χώρα
λίγοι το καταλάβανε και την πληρώνει τώρα.

Καλά, κακά αν έκαναν ίδιοι το ξέρουν μόνο
έχουν τα μεγαλεία αυτοί και οι πολλοί τον πόνο.

Η ακρίβεια πνίγει τον λαό π’ όλο γυρνά σαν σβούρα
κι οι κύριοι μαλώνουνε σε ξένη ματζαδούρα.

Πλάνταξε η κυβέρνηση μόνη στην εξουσία
που τρώγουντ’ οι αντίπαλοι κι αφήνουν την ουσία.

Της κακομοίρας γίνεται χωρίς ν’ ανοίξει μύτη
κι ο κόσμος να ασχοληθεί θέτε με τον Σημίτη.

Τρίτη, Ιουνίου 17, 2008

Περί οικισμών, γενικά

Η λόξα πάλι χτύπησε την πόλη των γραμμάτω
κι εδά Νομαρχοδήμαρχοι τρέχουν απάνω κάτω

για να τη σιάξουν τη δουλειά που σκόνταψε σε «πέτρα»
κι εκτός βρεθήκαν οικισμοί απ’ οχτακόσα μέτρα

Γιατί εδώ ’ναι Ρέθυμνο που ζει με τα βαρίδια
κι αλλού, μπορεί να κάνει άλλη ζημιά μα ’δώ σπάει καρύδια

κι αφήνει ν’ αλωνίζουνε ο πάσα ένας… θέτης
που ψώνιο τον εβάρεσε κι έγινε νομοθέτης.

Ο ένας αδιαφορεί κι ο άλλος πάλι γλείφει
κι οι καρεκλάτοι ζήλωσαν τη δόξα του Χαλίφη.

Το δόγμα είναι : Τη δουλειά να κάνω τη μεγάλη
κι ας πάνε να κουρεύονται κι η πόλη και οι άλλοι.

Λάθη πολλά και ανοχή την έφεραν την κρίση
κι ούτε ο ΚΙΓΚ, φοβούμαι το, μπορεί να βρει τη λύση.

ΥΓ.
Είκοσι χρόνοι πέρασαν κι ήταν στις ίδιες θέσεις
οι των πραγμάτων αρνητές π’ εγείρουν αντιθέσεις.

Μα τώρα η ενέργεια κι η έγνοια έχει να κάνει
πώς να μικρύνει το κακό κι όχι να σωπληθιάνει.

Πέμπτη, Ιουνίου 12, 2008

Το κάπνισμα

Βαρέθηκα ν’ ακούω τα ίδια και τα ίδια. Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, διατείνονται ειδικοί και μη. Συμφωνώ μαζί τους κι εγώ, γιατί πες πες κατάφεραν να με πείσουν. Κι ας καπνίζουν οι άνθρωποι με διάφορους τρόπους από κτήσεως κόσμου. Κι ας φουμάρουν ακόμη κι οι πρωτόγονοι στα βάθη της ζούγκλας. Δεν θα αντιδικήσω μαζί τους ούτε θα επιχειρηματολογήσω υπέρ του καπνίσματος. Δεν νομίζω άλλωστε να υπάρχει άνθρωπος, με κουκούτσι μυαλό, που να ισχυρίζεται πως κάνει καλό. Καπνίζω όμως. Μετά μανίας. Εξαρτημένος είμαι και δεν το κρύβω. Τα δυο πακέτα την ημέρα με το ζόρι με φτάνουν. Όσες προσπάθειες κι αν έχω κάνει για να το κόψω, το ρημάδι, όλες, μα όλες, είχαν παταγώδη αποτυχία. Και δεν είμαι μοναχός μου. Χιλιάδες είμαστε, εκατομμύρια, αυτοί που δεν κάνουν χωρίς καπνό. Που δεν μπορούν να απολαύσουν τον καφέ χωρίς τσιγάρο. Που δεν μπορούν να χαλαρώσουν δίχως του, που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, που ανάβουν ένα πότε-πότε για να πάνε τα φαρμάκια κάτω.
Το κάπνισμα βλάπτει, λένε. Συμφωνούν σ’ αυτό γιατροί, και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου επιστήμονες εξειδικευμένοι. Βρήκαν την ευκαιρία λοιπόν κι οι αντικαπνιστές και μας πήραν σβάρνα. Βίαια, βάναυσα, προσβλητικά. Απόβλητους μας θεωρούν, σαν μιάσματα μας αντιμετωπίζουν. Κι η Πολιτεία από κοντά. Αρωγός και συμπαραστάτης σε μια προσπάθεια που αν εξετάσουμε προσεκτικά όλες τις παραμέτρους της, μπορεί να αποβεί άκρως επικίνδυνη. Γιατί λαμβάνει μέτρα και θεσμοθετεί νόμους και διατάξεις με το έτσι θέλω, για το καλό μου. Γιατί δεν ασχολείται με την πρόληψη, σιγά να μην το έκανε, ούτε απαγορεύει την πώληση καπνού. Άλλωστε η φορολογία του είναι από τις υψηλότερες και, όπως γνωρίζουμε όλοι, τα ταμεία είναι αδειανά κι έχουν ανάγκη από έσοδα οι σπάταλοι κυβερνήτες. Ακόμη κι από τη φορολογία του καπνού.
Από κάποια ημερομηνία, λέει, του 2010 θα απαγορευτεί το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους. Παντού. Στις δημόσιες υπηρεσίες, στα κέντρα διασκέδασης, στους χώρους δουλειάς. Όμως, εγώ δεν μπορώ να το κόψω. Μπορεί και να μη θέλω, τώρα πια, από πείσμα στους αναγκαστικούς νόμους και τις απόλυτες απαγορεύσεις. Γιατί η δράση προκαλεί αντίδραση κι η προσπάθεια βίαιης καταστολής, αντίσταση. Απλός νόμος της φυσικής είναι αυτός. Μ’ εμένα λοιπόν, και τα εκατομμύρια άλλους που θα επιμένουμε να καπνίζουμε, παρά τον διωγμό, τι θα γίνει; Έχει ληφθεί πρόνοια καμιά; Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι πως θα εξακολουθήσουμε να είμαστε Έλληνες πολίτες φορολογούμενοι που παράλληλα με τις υποχρεώσεις έχουμε και δικαιώματα τα οποία θα προστατέψει εντέλει ποιος;
Και το ποτό βλάπτει ίσως και περισσότερο. Την καρδιά, το συκώτι, το στομάχι. Και καρκίνο προκαλεί και το νευρικό σύστημα σμπαραλιάζει. Άφησε που πάνω από τα μισά τροχαία, οι ειδικοί το λένε, οφείλονται σ’ αυτό. Γιατί δεν απαγορεύεται όμως; Να σας απαντήσω εγώ. Γιατί η περίφημη ποτοαπαγόρευση, όταν εφαρμόστηκε στην Αμερική, το μόνο που κατάφερε ήταν να γελοιοποιήσει τους εμπνευστές της, πράγμα που, ειλικρινά, δεν θα ήθελα να συμβεί με τους σημερινούς, φασίζουσας νοοτροπίας, νομοθέτες. Και ο αέρας που αναπνέουμε μολύνεται από τα εργοστάσια, τις εκπομπές δηλητηριωδών και τοξικών αερίων από τα αυτοκίνητα και όχι μόνο, την αλόγιστη χρήση της ενέργειας και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Τι γίνεται μ’ αυτά; Ασχολείται κανένας; Βγήκε ποτέ μια γενικευμένη απαγόρευση; Κι εγώ θέλω, ας πούμε, να μπορώ να κάνω μπάνιο σε μια θάλασσα καθαρή, τη βρίσκω όμως; Που εκτός των άλλων ρύπων φτάνει δίπλα μου κι ένας συμπαθής, κατά τα άλλα, ζωόφιλος, συντροφιά μ’ ένα σκύλο σαν γαϊδούρι κι επικαλούμενος προσωπικές ελευθερίες θέλει να κολυμπήσει μαζί μου; Είμαστε μια κοινωνία της ανοχής γενικά, που κάπου όμως τα χάνουμε, αντιδρούμε σπασμωδικά και νομοθετούμε στο πόδι.
Σέβομαι το δικαίωμα του άλλου που θέλει να εργαστεί, να συναλλαγεί και να ξαποστάσει σ’ ένα χώρο καθαρό, χωρίς καπνίλα και βρωμιά. Πρέπει να σεβαστεί όμως κι αυτός το δικαίωμά μου να ζήσω και να πεθάνω όπως θέλω εγώ. Κι αν αυτά τα δύο δεν συμβιβάζονται, να υπάρξουν χώροι στεγασμένοι και ανθρώπινοι για τους καπνίζοντες, παντού. Ξέχωροι και ανεξάρτητοι. Εν ανάγκη, ας χωρίσουμε τα τσανάκια μας, βρε αδελφέ. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, όμως. Δεν μας θέλετε, δεν σας θέλουμε. Ας μαζευτούμε κι εμείς οι αθεράπευτοι κάπου, ας οργανωθούμε κι ας διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Εγώ κάνω την αρχή. Προτίθεμαι να διεκδικήσω άδεια για χώρο όπου θα επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε καπνιστές. Να δούμε ποιο δικαστήριο βασιζόμενο σε ποιο δίκαιο θα μπορέσει να μου το αρνηθεί. Διαφορετικά;
Διαφορετικά, αν ηττηθούμε, υπάρχει και η άλλη λύση. Έτσι κι αλλιώς την ιστορία, οι νικητές την γράφουν. Με την ισχύ τους επιβάλουν ποινές και επιτίμια. Στη μεγαλοψυχία τους θα αφεθούμε. Ίσως και να ανοίξουν το Μακρονήσι, τα Γιούρα και τους άλλους τόπους εξορίας και να μας μεταφέρουν εκεί. Απομονωμένοι και αποκομμένοι από τον έξω κόσμο, οι λεπροί του 21ου αιώνα να φουμάρουμε αρειμανίως χωρίς να ενοχλούμε. Ελπίζω να μην το αρνηθούν ακόμη και αυτό. Άλλωστε και οι πραγματικοί λεπροί είχαν το δικαίωμα μιας Σπιναλόγκας.

Δευτέρα, Ιουνίου 09, 2008

Δύο γάμοι και μια δολοφονία

Άφωνη έμεινε, η πάντοτε έτοιμη να συγκλονιστεί κοινωνία, από δύο γάμους και μια δολοφονία. Είμαι αρκετά μεγάλος πια και είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μου ιδέες και αντιλήψεις για να μπορέσω να επικροτήσω απλά και αβασάνιστα την ένωση, και με τα δεσμά του γάμου μάλιστα, δύο ατόμων του ιδίου φύλου. Από την άλλη οι εποχές αλλάζουν και είμαστε υποχρεωμένοι να τις ακολουθούμε. Οι κοινωνίες, όλο και πιο εύκολα τώρα, αποδέχονται καταστάσεις που παλαιότερα ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν όχι να αποδεχτούν αλλά ούτε να θέσουν σε συζήτηση και προβληματισμό.
Δεν είναι μακρινές οι εποχές που για την παρθενιά, λόγου χάρη, «την τιμή» μιας γυναίκας, γινόντουσαν εγκλήματα φοβερά ή εξανάγκαζαν τη δύστυχη παθούσα να εγκαταλείψει τον τόπο της, να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της, να υποφέρει τα μύρια όσα κι αποδιωγμένη και απροστάτευτη να καταλήξει ακόμη και σε κακόφημα σπίτια. Ποιος δεν θυμάται σκηνές απείρου κάλλους με τους «μοιχούς» τυλιγμένους στα σεντόνια να σέρνονται στα αστυνομικά τμήματα; Ο απόλυτος εξευτελισμός δηλαδή, τίμημα μιας πράξης που όμως είχε συντελεστεί μεταξύ ενηλίκων οι οποίοι είχαν κάθε δικαίωμα στην επιλογή της προσωπικής τους ζωής.
Γάμος μεταξύ ομοφύλων δηλαδή; Γιατί όχι, θα έλεγα, συγκρατημένα έστω. Σημαντική κατάκτηση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας είναι και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα. Η κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου και η ελευθερία στην διαχείριση της προσωπικής του ζωής είναι προ πολλού κατοχυρωμένα. Μα είναι ομοφυλόφιλος! Θα μου πείτε. Και λοιπόν; Ο άνθρωπος αυτός δεν εργάζεται, δεν πληρώνει φόρους και εισφορές στα ασφαλιστικά του ταμεία; Υπάρχει καμιά διάκριση σ’ αυτό; Καμία δεν υπάρχει. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που νομιμοποιείται να του επιβάλει με ποιον θα συγκατοικήσει και με ποιον θα κοιμηθεί; Κι αφού είναι έτσι, γιατί θα πρέπει να ντρέπεται και να κρύβεται μια ζωή; Γιατί να μην μπορεί να ζήσει σαν άνθρωπος και να κυκλοφορήσει ελεύθερος; Με βάση ποια λογική ο ερωτικός του σύντροφος, που έχει συνεισφέρει στη δημιουργία κοινής περιουσίας, να μην μπορεί να κληρονομήσει και να συνταξιοδοτηθεί;
Είναι πολλά τα ερωτηματικά που προκύπτουν και που τελικά δεν αντέχουν σαν υποβληθούν στη βάσανο της κοινής λογικής. Ναι, αλλά ο γάμος είναι μυστήριο, θα αντιτείνουν κάποιοι. Ο Θεός ευλόγησε την ένωση του άντρα με τη γυναίκα με στόχο τη δημιουργία οικογένειας και την τεκνοποιία υπό το πρίσμα του αυξάνεσθε και πληθύνεσθε. Ο πολιτικός γάμος όμως, αν δεν κάνω λάθος, δεν ενέχει κανένα μυστήριο. Δήλωση συμβίωσης είναι ενώπιον της δημοτικής αρχής που έχει ωστόσο νομική ισχύ και κατοχυρώνει όλα εκείνα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που η πολιτεία έχει θεσπίσει και για τον θρησκευτικό γάμο.
Ας αφήσουμε τις υποκρισίες λοιπόν κι ας σεβαστούμε την ελεύθερη βούληση των συνανθρώπων μας, όποια κι αν είναι αυτή, εφόσον δεν ενοχλούν. Δεν μας πέφτει λόγος στο κάτω κάτω, βρε αδελφέ! Και ο νόμος; Το θεσμικό πλαίσιο; Νομικός δεν είμαι, γνωρίζω ωστόσο πολύ καλά πως οι νομικοί μπορούν να υποστηρίξουν με ατράνταχτα επιχειρήματα και τη μια και την άλλη άποψη. Απ’ ό,τι φαίνεται πάντως δεν πρέπει να υπάρχει κάποια διάταξη που να απαγορεύει ρητά τη σύναψη γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Άρα, διασταλτικά, ό,τι δεν απαγορεύεται ρητά, επιτρέπεται, και καλώς ο δήμαρχος Τήλου προχώρησε στους δύο γάμους. Τώρα, εάν η κυβέρνηση έχει αντίθετη άποψη, ας αναλάβει την πρωτοβουλία να νομοθετήσει σχετικά, αναλαμβάνοντας παράλληλα και το ρίσκο μιας καταδίκης από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια κι ας πάψει να ψάχνει σανίδα σωτηρίας κρυπτόμενη πίσω από την διάτρητη τήβεννο του όποιου κ. Σανιδά.


Ένας καταξιωμένος και αγαπητός, στο ευρύ κοινό, ηθοποιός, ο Νίκος Σεργιανόπουλος, βρέθηκε δολοφονημένος φριχτά στο σπίτι του. Τον έσφαξαν, δήλωσε ο ιατροδικαστής στα κανάλια αμέσως μετά την αυτοψία που έκανε στον χώρο. Πικράθηκα που ένας τόσο σημαντικός ηθοποιός είχε ένα τέτοιο άδοξο τέλος. Θλίψη προκάλεσε η είδηση στο Πανελλήνιο, θλίψη και στα κανάλια, υποκριτική όμως. Που βρήκαν αφορμή να κανιβαλίσουν για μια ακόμη φορά. Που έβγαλαν την προσωπική του ζωή στον αέρα και την έκαναν φύλλο και φτερό. Που φρόντισαν να τονίσουν τις όποιες ιδιαιτερότητες είχε, σκυλεύοντας έναν νεκρό προς χάριν μιας φτηνής κι εφήμερης τηλεθέασης. Τόση κατάντια πια;

Σάββατο, Ιουνίου 07, 2008

Yγρός χρόνος Ελένης Γκίκα - Έμαθα πως κυκλοφόρησε

Έμαθα πως κυκλοφόρησε το καινούριο βιβλίο της κ.Ελένης Γκίκα.

Όπως λέει η ίδια πρόκειται για:

Μια ιστορία για έναν άντρα που φοβόταν τις θύελλες, για μια γυναίκα που της έμελλε να φύγει, για μιαν άλλη που πέτρωσε περιμένοντας, για κείνη που όταν διαβάζει Ρεμπώ τον θυμάται, για την μεγάλη απούσα που όταν επιστρέφει είναι πάντοτε αργά. Για την Μεγάλη Τραγική που επικοινωνεί μαζί του και μετά θάνατον με «Υγρές Σελίδες». Τους συνδέει εξάλλου ένα κοινό παρελθόν- μυστικό.Διότι εντελώς ξαφνικά, μια μέρα με χειμωνιάτικη λιακάδα, ένας άντρας πνίγεται και πέντε γυναίκες θα χρειαστεί μέσα σε τρεις μέρες να ανασυναρμολογήσουν τον κόσμο. Μαζί με ένα παιδί, τον αστυνόμο κι εκείνον με το περίεργο σημάδι που είχε τρέλα με τις μηχανές.Ένα βιβλίο για τον φόβο και τις επιδιώξεις, για την επιθυμία και τις ενοχές, για τον έρωτα που καταστρέφει και την αγάπη που σώζει, για τον θάνατο που είναι και ο μεγάλος ερωτικός, για τα βιβλία που κρατούν τα κλειδιά και λύνουν το αίνιγμα. Για τους αναγνώστες που, όπως είπε ο Μπόρχες «είναι κύκνοι πιο μαύροι και πιο σπάνιοι κι απ’ τους καλούς συγγραφείς». Για τις επισφαλείς βεβαιότητες και τους νομοτελειακούς κανόνες ενός αβέβαιου, θαυμαστού κόσμου. Για αινιγματικές απαντήσεις σε αυτονόητες ερωτήσεις που δεν έγιναν ποτέ. Για την αλήθεια που είναι φως και φωτιά, αναλόγως….

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε και εξακολουθεί να ζει στο Κορωπί. Με απιστία κάποιων χρόνων στην Αθήνα. Το μόνο που έμαθε σ’ αυτή τη ζωή (και που κάνει κέφι να κάνει) είναι να διαβάζει. Βιβλία, Μανιωδώς. Από δίψα γραφής έγραψε κιόλας: Μυθιστορήματα, ποίηση, διηγήματα, συνεντεύξεις, άρθρα και κριτικές σε περιοδικά κι εφημερίδες. Δημοσιογράφος είναι, ξεκίνησε από το «Αντί» και το «Φαντάζιο», όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό. Για δέκα χρόνια εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στις Εικόνες. Και με αντικείμενο το βιβλίο πάντοτε, εδώ και 15 χρόνια, στο «Έθνος της Κυριακής». Έχει την επιμέλεια της νεοελληνικής σειράς στις εκδόσεις «Άγκυρα». Έχει εκδώσει εννιά ποιητικές συλλογές, δυο συλλογές με διηγήματα, εννιά μυθιστορήματα, έναν τόμο με συνεντεύξεις και ένα παραμύθι. O «Υγρός Χρόνος» είναι το δέκατο μυθιστόρημα.




Περιμένω με αγωνία να το διαβάσω.