Φυλακές

Ελλάδα δεν είναι το Βατοπέδιο μόνο. Δεν είναι τα σκάνδαλα, οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια. Δεν είναι οι θεατρινισμοί και οι ακραίοι λαϊκισμοί του Αλαβάνου, ούτε οι εθνικοπατριωτικές εξάρσεις του Καρατζαφέρη. Ελλάδα δεν είναι τα ριάλιτι, η σύλληψη του Καρβέλα και της Πάνια, ούτε του Ψωμιάδη και της Εξεταστικής τα καμώματα. Ελλάδα είναι οι άνθρωποί της, οι αγωνίες, οι καημοί και τα βάσανά τους. Είναι του άνεργου το παράπονο, του μικρομεσαίου η ανασφάλεια και το άγχος της πικραμένης νοικοκυράς που ψάχνει εναγώνια να βρει κάτι να μαγειρέψει.
Ελλάδα δεν πρέπει να είναι το κράτος της πλάκας, όπως συνηθίζει να το αποκαλεί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στα Νέα, της ανοργανωσιάς, του θράσους και της αναλγησίας, που αφήνει τον συνταξιούχο χωρίς φάρμακα επειδή το αφερέγγυο Δημόσιο δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς. Δεν πρέπει να είναι αυτή που αφήνει τα νοσοκομεία στο έλεος χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές. Που επιτρέπει στους προμηθευτές να τα ξεφτιλίζουν αφαιρώντας τους τα μηχανήματα που ξέχασαν απλήρωτα. Που θέτει σε κίνδυνο την υγεία όλων μας επειδή δεν διαθέτουν τα απαραίτητα εφόδια. Έρανο έκαναν, λέει, οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας για να αγοράσουν γάζες. Αυτά μετέδιδε το Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ προχθές το πρωί. Τα χάλια μας, λέω εγώ. Γιατί σίγουρα δεν πρέπει να είναι αυτή η Ελλάδα που ονειρευτήκαμε.
Κόσμος πολύς και φέτος στην επέτειο για την εξέγερση το Πολυτεχνείου. Ουρές έκαναν οι κάθε λογίς επίσημοι για να καταθέσουν στεφάνι. Οι περισσότεροι μόνο για να φανούν. Για να τους πάρει η τηλεόραση και να μεταδώσει τα λίγα κούφια, ξύλινα, λόγια που παπαγαλίζουν κάθε φορά και που επιτρέπει ο πολύτιμος τηλεοπτικός χρόνος να μεταδοθούν. Και την ίδια ώρα στις φυλακές η Ελλάδα αργοπεθαίνει μαζί με το φιλότιμο του Έλληνα και τις στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας που επιβάλουν τον σωφρονισμό και όχι την εξόντωση.
Απέχουν από το συσσίτιο 5500 συνάνθρωποί μας που είχαν την ατυχία να βρεθούν κρατούμενοι. Που μπορεί να εγκλημάτησαν αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι. Κι όμως το κράτος, αυτό της πλάκας, τους στοίβαξε σε μισάνθρωπα κτήρια και τους υποχρεώνει να ζουν καθημερινά κάτω από πανάθλιες συνθήκες. «Έχω για προσκέφαλο την τουαλέτα», δηλώνει ο ένας. «Κάθε ίχνος αξιοπρέπειας πεθαίνει εδώ μέσα», φωνάζουν άλλοι. Έραψαν τα στόματά τους πολλοί, στην έσχατη προσπάθειά τους να ακουστούν, ενώ κάθε μέρα πεθαίνουν κι άλλοι. Και η Ελλάδα ασχολείται με την κυρία Μανωλίδου και τη «στιγμή της αλήθειας».
Στην κεντρική πολιτική σκηνή πάλι, γίνεται….του Εφραίμ. Ένα απίστευτο γαϊτανάκι αποκαλύψεων βρίσκεται σε εξέλιξη εμπλέκοντας όλο και περισσότερους, σε ολοένα και πιο ψηλά κλιμάκια. Μαφιόζικες μέθοδοι ξεδιπλώνονται, DVD, απειλές, εκβιασμοί, συναντήσεις που κρατούνται μυστικές, αντιμαχόμενες φατρίες και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα στο μεγαλύτερο πολιτικοεκκλησιαστικό σκάνδαλο όλων των εποχών. Άφωνος τους παρακολουθεί ο απλός λαός. Αυτός που ψάχνει το μεροκάματο και παλεύει σκληρά για να τα βγάλει πέρα.
Απούσα για άλλη μια φορά η επίσημη εκκλησία. Η Ελλαδική που οχυρώνεται πίσω από την δικαστική έρευνα κι ο Οικουμενικός Πατριάρχης που ανησυχεί μήπως του αμφισβητήσουν τα χρυσόβουλα. Κι αφήνουν τον κάθε Εφραίμ να αλωνίζει ασύδοτος, αντί να φωνάξουν ένα κουρέα και να του ξυρίσει μαλλιά και γένια, όπως λέει ο κόσμος στα καφενεία. Από την άλλη θα μου πεις, μήπως φταίει αυτός; Αφού του τα έδωσαν, καλά έκανε και τα πήρε. Στο κάτω κάτω αυτός έχει και ένα ατού. Για το καλό του μοναστηριού τα ζητούσα, δηλώνει, όχι για πάρτη μου. Οι άλλοι, οι υπερασπιστές των συμφερόντων του ελληνικού λαού, τι έκαναν; Ή ήταν τόσο ηλίθιοι που τους έπιασε κορόιδα ένας καλόγερος ή είναι επικίνδυνοι, φίλε μου. Κι εσύ τους πιστεύεις και τους ανέχεσαι ακόμη.
Αυτά, τα τόσο σοβαρά, διαδραματίζονται επί σκηνής την ώρα που ο Αλαβάνος τρώγεται με τα κολλέγια που η κουλτούρα του δεν τα επιτρέπει. Κι ο Καρατζαφέρης έχει μόνιμο καημό τα Σκόπια και το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης.
Άχου, κατακαημένη Ρούμελη, τι σου ’μελε να πάθεις. Άχου, φτωχέ τραπεζίτη, που σε βρήκαν σε δύσκολη φάση και σε εκβιάζουν για να αναγκαστείς να πάρεις τα 28 ψωροδις ευρώ που σου δίνουν!

Αυτή είναι η Ελλάδα, βρε παιδιά;

Γι’ αυτήν αγωνιστήκαμε;

Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα ’χει γίνει!

Πολυτεχνείο

Ένα κόκκινο γαρύφαλλο, ένα δάκρυ και πολλή περίσκεψη είναι αρκετά αν κατατεθούν με ειλικρίνεια στη μνήμη των νεκρών-ηρώων του Πολυτεχνείου.
Όταν το Ψωμί λείπει σε ολοένα και περισσότερους, η Παιδεία διακρίνεται για την αμορφωσιά που παρέχει στους νέους, το απόλυτο μπάχαλο και τις στρατιές ανέργων που παράγει και η Ελευθερία απειλείται καθημερινά από ανατριχιαστικούς τρομονόμους και «μεγάλους αδελφούς», τα λόγια τα μεγάλα, τα υποκριτικά, περιττεύουν.

«Είπατε τω βασιλεί…»

Όταν ο Ιουλιανός, αυτός που οι παπάδες ονόμασαν Παραβάτη, έστειλε στο Μαντείο των Δελφών τον Ορειβάσιο, γιατρό από την Πέργαμο, το 361 μ.Χ., προκειμένου να αποσπάσει έναν χρησμό που θα του έδινε κάποιες ελπίδες, οι παμπόνηροι ιερείς τού απάντησαν, για πρώτη φορά ίσως, τόσο ωμά και ξεκάθαρα:
«Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνιν, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».
Και για όσους δεν τα πάνε πολύ καλά με τα αρχαία :
«Πείτε στον Βασιλιά πως στο χώμα κείτεται ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Γιατί χάθηκε και το νερό που μιλούσε».
Πάει, τέλειωσε το παραμύθι δηλαδή. Μέχρι εδώ ήταν όλα.
Και καλά θα μου πείτε, ο Ιουλιανός προσπαθούσε να αναστήσει μια θρησκεία κι έναν πολιτισμό που είχαν προ πολλού πεθάνει, εδώ, σήμερα, πού ταιριάζει αυτό; Εδώ κι αν κολλάει! Σήμερα που η παραπαίουσα κυβέρνηση κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να αναστρέψει το εις βάρος της κλίμα. Μόνο που τη θέση της Πυθίας την έχουν πάρει τώρα πια οι δημοσκοπήσεις. Ρουτίνας και κυλιόμενες και το ιερατείο αντικατέστησαν οι αναλυτές κι οι εκλογολόγοι.
Πείτε στον Βασιλιά, λένε, πως χάθηκαν τα πάντα γιατί χόρτασε ο κόσμος από κουτόχορτο και δεν μασάει άλλο. Γιατί στη θέση της επανίδρυσης του κράτους που του υποσχέθηκε, βλέπει έναν διαβρωμένο και διαλυμένο κρατικό μηχανισμό όπου κυριαρχεί το «άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις». Γιατί στη θέση του «σεμνά και ταπεινά» που διακήρυττε, αντιμετωπίζει αλαζόνες υπουργούς και καβαλημένα καλάμια.
Πείτε στον Βασιλιά πως μόλις πριν από ένα χρόνο με τα δομημένα ομόλογα και τις νήσους Καϋμάν, τους κολλητούς και τους κουμπάρους, τη γλίτωσε. Έβαλαν μπουρλότο στην Πελοπόννησο τότε, ήρθε αρωγός κι ο «στρατηγός άνεμος» κι έγιναν στάχτη η Ηλεία, η Μεσσηνία, η Αχαγιά, η Εύβοια και δεν θυμάμαι ποια άλλη. Κάηκαν και άνθρωποι τότε. Πολλοί. Και ζήσαμε σκηνές Αποκάλυψης. Κι όμως στάθηκαν αρκετά τα τριχίλιαρα που μοίραζε αφειδώς για να κερδίσει ξανά τις εκλογές, για να συνεχίσει το έργο του, όπως έλεγε. Με λογική και ηθική θα κυβερνούσε και με ευαισθησία. Μόνο που η λογική που εννοούσε αποδείχτηκε του παραλόγου και η ηθική πέθανε μαζί με τον Βαρθολομαίο και το «πήδημα» του Ζαχόπουλου. Αυτοί τουλάχιστον είχαν και λίγη τσίπα πάνω τους, γιατί οι άλλοι….κι όσο για ευαισθησία, τη νιώσαμε κι αυτήν.
Πείτε στον Βασιλιά πως είναι αργά για δάκρυα και μετάνοιες. Πως το ενδιαφέρον του για τον φτωχό και τον κατατρεγμένο, τον εξαθλιωμένο άνεργο, τον απελπισμένο μικρομεσαίο και τις «ασθενέστερες εισοδηματικές τάξεις» είναι κάλπικο και τον πήραν χαμπάρι. Γιατί στις αρχές Αυγούστου ο Υπουργός της Οικονομίας είχε βαλθεί να πείσει τον λαουτζίκο πως οδεύει ολοταχώς προς τον οικονομικό όλεθρο κι έπρεπε να πληρώσει κι άλλα για να μην συμβεί αυτό. Και χρειάστηκε να μεσολαβήσει η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης κι η κατρακύλα των δημοσκοπήσεων για ν’ αλλάξει τροπάρι. Μόνο που δεν πείθει πια. «Καραμανλής ή χάος» βγήκαν και φώναξαν κάποιοι δικοί του στην προσπάθειά τους να τον τρομάξουν. Μόνο που πολύ καλύτερα πήγαινε η χώρα πριν από τον Καραμανλή. Τότε που ο «καταλληλότερος» τριγυρνούσε ανέμελος στα μπαράκια κι ήταν απλός βουλευτής ακόμη.
Πείτε στον Βασιλιά πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Πως ο προϋπολογισμός που κατέθεσε είναι στον αέρα κι όπως προστέθηκε και η διεθνής οικονομική κρίση, η θέση των υπηκόων του έγινε ακόμη πιο δύσκολη. Πείτε του πως ο λαός του υποφέρει και βογγά. Πως βράζει μέσα του και πως κάπου θα ξεσπάσει σίγουρα. Πείτε του πως το σχέδιο «αφού μας πιάσανε γυρίστε πίσω τα κλεμμένα» δεν πιάνει και πως το παιχνίδι «οι 10 μικροί νέγροι» που παίζεται στην αυλή του, δεν τον σώζει. Χθες ο Αδάμ Ρεγκούζας, ο Τσιτουρίδης κι ο Μαγγίνας. Σήμερα ο Βουλγαράκης κι ο Ρουσόπουλος. Αύριο ποιος; Ποια είναι η δύναμη εκείνη που μπορεί να κάνει το ποτάμι να γυρίσει πίσω; Την ώρα που τον κράζουν οι ίδιοι οι βουλευτές του, που αυτονομούνται οι διοικητές των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών, που ο ίδιος διόρισε, και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, τι περιμένει να κάνουν οι υπόλοιποι;
Πείτε στον Βασιλιά πως «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια» που λένε κι οι παπάδες. Πως ήταν πολλά τα λεφτά του Βατοπεδίου και γι’ αυτό κακοχώνευτα. Πως το κόλπο, όσο καλοστημένο κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να περάσει έτσι. Κάποια στιγμή το πήραν είδηση οι ριγμένοι, αυτοί που έμειναν στην απέξω, άρχισαν τις γκρίνιες και τα έβαλαν με τον «γιο του ταχυδρόμου» που και σ’ αυτόν δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να του πει πως η έπαρση δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Έτσι αυτός έχασε το υπουργείο του κι ο Βασιλιάς την ομιλούσα πηγή του.
Πείτε στον Βασιλιά πως τώρα πια δυο πράγματα δεν μπορεί να κάνει μόνο. Να γυρίσει τον χρόνο και να φέρει τους ψηφοφόρους του πίσω. Πως γελοιοποιήθηκαν οι τζάμπα μάγκες και πως κατέληξε φαρσοκωμωδία το έμπα-έβγα κι οι διαγραφές βουλευτών. Αυτό που του απομένει είναι ή να πάει αμέσως σε εκλογές και να πέσει μαχόμενος, ή να μείνει και να περιμένει το αργό και, ούτως ή άλλως, επώδυνο τέλος.

Xάσαμε τη Σάρα, στοπ!

Όταν ο Μακέιν πρότεινε για υποψήφια αντιπρόεδρο τη Σάρα Πέιλιν, όλοι εντυπωσιαστήκαμε κι αρχίσαμε να ρωτάμε ποια είναι κι από πού.
Μια νέα γυναίκα, όμορφη, υποψήφια για τα ανώτατα κλιμάκια των ΗΠΑ, δεν ήταν δα και λίγο! Όταν όμως, λίγο αργότερα, άρχισε μαζί με την ημιμάθεια να ξεδιπλώνει και τα πιστεύω της, παγώσαμε οι περισσότεροι. Ακροδεξιά η κυρία. Θιασώτης ακραίων θέσεων και ανατριχιαστικών πρακτικών που φόβισαν ακόμη και τον μέσο αμερικάνο. Ευτυχώς που, και με τη βοήθειά της, έχασε ο Μακέιν κι η γλυκιά Σάρα πήρε τον δρόμο της επιστροφής για την παγωμένη Αλάσκα.
Στο καλό, Σάρα και καλή τύχη!
Τι άλλο να σου ευχηθώ; Μακριά από 'μας πάντως.

Καλώς ήλθες, Ομπάμα

Στο γκρίζο περιβάλλον της εποχής μας, μια αύρα ελπίδας μας συνεπήρε.
Όλους. Ευρωπαίους, Ασιάτες κι Αμερικανούς.
Τους Αφρικανούς ακόμη περισσότερο μιας κι ένα «δικό τους παιδί», ο Αφροαμερικανός Ομπάμα, κέρδισε τη μεγάλη μάχη κι αναδείχτηκε πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο. Τον σκέφτομαι αυτήν την ώρα. Αναλογίζομαι τις ευθύνες του και παγώνω.
Πώς θα τα καταφέρει να μεταμορφώσει την πιο μισητή χώρα του κόσμου; Πώς το όραμα θα γίνει πραγματικότητα; Πώς θα σταματήσουν οι πόλεμοι, το τσαλαπάτημα των λαών, ο ευτελισμός της ζωής και η βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Σκέφτομαι όμως από την άλλη πως αυτή είναι η ώρα της μεγάλης Ελπίδας. Του Ονείρου. Των Προσδοκιών. Γι’ αυτό κι όλοι μας στέλνουμε τον Μπους και τα τσιράκια του στον εξαποδώ. Καλώς ήλθες, Ομπάμα.

Golden boys

Πόσο τα λυπάμαι! Σπαράζει η καρδιά μου σαν σκέφτομαι αυτά τα έρημα golden boys, τα χρυσά παιδιά, που αφού τίναξαν την παγκόσμια οικονομία στον αέρα, βρίσκονται αντιμέτωπα με το φάσμα της ανεργίας. Η ψυχή μου πιάνεται σαν σκέφτομαι πως κινδυνεύουν να χάσουν την πολυτελή διαβίωση, τα παχυλά bonus, τα spa και τα τζακούζι μαζί με το αλαζονικό και περισπούδαστο ύφος. Αέρας κινδυνεύει να γίνει η ζωή τους, σαν τον αέρα τον κοπανιστό που έπαιζαν στα χρηματιστήρια.
Όλους τους συμπονώ. Τους μεγαλόσχημους τραπεζίτες, τις επενδυτικές εταιρείες με τις σοβαροφανείς αναλύσεις και τις μεγάλου κύρους εκθέσεις, που ανέβασαν στα ύψη το πετρέλαιο μαζί και το κόστος ζωής που εκτινάχθηκε κι έβγαλαν κυριολεκτικά στον δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά και τα στοίβιασαν άστεγους στα χαρτόκουτα που πλημμύρισαν κάθε γωνιά της μητρόπολης του καπιταλισμού. Τρόμαξαν οι ισχυροί της γης. Μήπως καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα φοβήθηκαν κι άνοιξαν τα θησαυροφυλάκια. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δόθηκαν στην προσπάθεια ενίσχυσης των τραπεζών. Μη τυχόν και χάσουν τα υπερκέρδη. Όλα για αυτές που δάνειζαν αλόγιστα. Για τους εμπόρους του χρήματος όλα.
Πριν από λίγους μόνο μήνες ο Υπουργός Οικονομίας επιχειρηματολογούσε για την ανάγκη επιβολής νέων φόρων. Για φορολογική δικαιοσύνη μιλούσε ο κ. Αλογοσκούφης και για δημοσιονομική εξυγίανση. Ένα δις ευρώ υπολόγιζε να συγκεντρώσει μόνο από την κατάργηση του αφορολογήτου των εμπόρων και των ελευθέρων επαγγελματιών, γιατί τα είχε ανάγκη. Την ώρα που για το λεγόμενο ταμείο κατά της φτώχειας έχει μετά βίας συγκεντρώσει 100 εκ. ευρώ και δεν έχει τάχα μου περιθώρια για παροχές, ως δια μαγείας βρήκε 28 δις ευρώ για την ενίσχυση των τραπεζών. Ποσά δηλαδή ασύλληπτα σε μέγεθος, από την τσέπη σου παρμένα, αφελή φορολογούμενε, που σ’ έχει αποκοιμήσει το κουτόχορτο που σε ταΐζουν χρόνια.
Τεράστια ποσά που αντιστοιχούν σε 3.000 ευρώ σε κάθε άτομο που κατοικεί σ’ αυτή τη χώρα, για να στηριχθούν οι τράπεζες και να καλυφθεί το κόστος που δημιουργήθηκε από τις άστοχες επιχειρηματικές κινήσεις, τις λανθασμένες τοποθετήσεις, τις μίζες και τις ρεμούλες. Πακτωλός χρημάτων από το υστέρημά μας. Κι οι τράπεζες, τι κάνουν; Απλά κρατούν χαραχτήρα. Δεν χρειαζόμαστε τέτοιου είδους βοήθεια, δηλώνουν, γιατί δεν θέλουν κανενός είδους έλεγχο. Ακόμη κι αυτόν τον ελάχιστο που σχεδιάζει η κυβέρνηση. Και παράλληλα εκβιάζουν. Στέρεψε η διατραπεζική, κόπηκαν οι χρηματοδοτήσεις, ασφυκτιά η αγορά και τα επιτόκια τραβούν την ανηφόρα. Την ώρα που σ’ Ευρώπη και Αμερική τα επιτόκια μειώνονται, εδώ ανεβαίνουν. Ναι, αλλά εδώ είναι Βαλκάνια, θα μου πεις, δεν είναι παίξε γέλασε. Εδώ βρέθηκε ένας καλόγερος, ο Εφραίμ, και του χάρισαν τη μισή Ελλάδα κι εγώ ζητώ λίγη λογική και ηθική. Κι αυτό σωστό. Κι αφού είναι έτσι, τους βγάζω το καπέλο, φίλε μου.

Κερδοφορία

Ο κύβος ερρίφθη! Η ίδρυση νέας ναυτιλιακής εταιρείας αποφασίστηκε πανηγυρικά και η απομόνωση του Ρεθύμνου κάποια στιγμή θα πάρει τέλος. Αυτή ήταν η θέληση του απλού Ρεθεμνιώτη που κατέκλυσε το κλειστό γυμναστήριο «Μελίνα Μερκούρη» για να διατρανώσει με την παρουσία του πως δεν πάει άλλο. Χόρτασε το Ρέθυμνο από λόγια, υποσχέσεις βαρύγδουπες κι εξαγγελίες που σαν μοναδικό αποτέλεσμα είχαν να το βυθίζουν όλο και περισσότερο στο τέλμα και να το οδηγούν σε οικονομικό στραγγαλισμό και μαρασμό. Τέρμα! Ως εδώ!
Το Ρέθυμνο απέδειξε για μια ακόμη φορά πως όταν θέλει μπορεί. Είναι σε θέση να σπάσει τα δεσμά που κάποιοι επιμελώς του κατασκεύασαν και μπορεί με την ορμή και τον ενθουσιασμό του να συμπαρασύρει αρχές και εξουσίες. Παράδειγμα η κίνηση αυτή που δημιουργήθηκε εκ των έσω, από τους κάτω. Απ’ αυτούς που αληθινά πονούν τον τόπο τους και αγωνιούν για το μέλλον του. Μια πρωτοβουλία που βρήκε άμεση ανταπόκριση γιατί χτύπησε κατευθείαν στην ψυχή και το φιλότιμο και αγκαλιάστηκε από όλους. Tον Νομάρχη, Δημάρχους, Πανεπιστημιακούς, παπάδες.
Όλοι έσπευσαν να μιλήσουν, να χαιρετίσουν και, προς τιμήν τους, να στηρίξουν. Όλοι πλην Λακεδαιμονίων. Απούσα μόνο η συντεταγμένη πολιτεία. Αυτή που έχει και τις μεγαλύτερες ευθύνες για το σημερινό μας κατάντημα. Προβλημάτισε με τις θέσεις της η βουλευτής της κυβερνώσας παράταξης κ. Όλγα Κεφαλογιάννη, που στήριξε μεν, προκάλεσε όμως κύμα διαμαρτυριών σε κάποιο σημείο της τοποθέτησής της. Απών, δικαιολογημένα πιστεύω, και ο αντιπολιτευόμενος βουλευτής. Ωστόσο κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να κάμψει την αποφασιστικότητα των συγκεντρωμένων που ομόφωνα ενέκριναν τις εισηγήσεις της Επιτροπής Πρωτοβουλίας.
Δύσκολο το εγχείρημα. Το τόνισαν οι περισσότεροι ομιλητές γιατί χρειάζονται χρήματα αρκετά κι οι καιροί είναι δύσκολοι. Όχι ακατόρθωτο όμως. Αν είμαστε αποφασισμένοι να στηρίξουμε την προσπάθεια μέχρι το τέλος, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Ένα πράγμα δεν κατάλαβα μόνο. Την εμμονή των εισηγητών στην κερδοφορία. Μια εμμονή που αυτή τη στιγμή με φοβίζει γιατί μπορεί να καλλιεργήσει φρούδες ελπίδες και να αποτελέσει στη συνέχεια την απαρχή γκρίνιας και διενέξεων αν τα αναμενόμενα κέρδη δεν έλθουν ή αν είναι λιγότερα απ’ αυτά που περιμένουν. Αφού συμφωνούμε όλοι στην αναγκαιότητα, τα άλλα τι τα χρειαζόμαστε;
Το Ρέθυμνο έχει ανάγκη το καράβι για να σπάσει τον αποκλεισμό που του έχουν επιβάλει και μόλις τα καταφέρει, αυτό σίγουρα δεν θα είναι αρεστό στους γείτονές μας. Θα μας πολεμήσουν τότε όπως το έκαναν και παλιότερα. Θα αρχίσουν τις προσφορές και τις εκπτώσεις προκειμένου να μας γονατίσουν. Αυτά πρέπει να έχουμε υπόψη μας και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να στηρίξουμε την εταιρεία μας για το γενικό καλό. Ένα καράβι στο Ρέθυμνο είναι κέρδος από μοναχό του. Βοηθά την αγορά, τον τουρισμό, τις μεταφορές, τους αγρότες. Αν το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα τότε περιττεύουν οι συζητήσεις για βιωσιμότητες και κερδοφορίες. Και κάτι άλλο. Καλοί είναι οι περιορισμοί, τα αυξημένα ποσοστά που πρέπει να συγκεντρωθούν για την τροποποίηση του καταστατικού και οι δικλείδες ασφαλείας. Αν όμως επικρατήσει η λογική του κέρδους όλοι αυτοί οι περιορισμοί θα αποδειχθούν ανίσχυροι στην πράξη.
Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει πρώτιστα είναι να βγούμε από την απομόνωση. Να συντομεύσουμε, όσο μπορούμε, τις διαδικασίες και να δούμε πάλι καράβι στο λιμάνι μας. Τώρα, αν θα φέρει και κέρδη, ακόμη καλύτερα.

Τρίτη, Νοέμβριος 04, 2008 "536 λέξεις για την «αδελφότητα των στεναγμών» του Νίκου Ντακάκη"

To blog "ανάγνωση - λέξεις και αναγνώσεις" έκανε μια αναφορά-κριτική στην ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΤΟΝ Ας ΕΩΝ