Χριστός Ανέστη με την ευκαιρία και Χρόνια σας Πολλά. Κι εσείς βέβαια, και με το δίκιο σας, θα μου απαντήσετε, τώρα το θυμήθηκες; Περίμενες να περάσει και του Θωμά πρώτα για να ευχηθείς; Όμως, από την άλλη, κάποιοι ισχυρίζονται πως η γιορτή κρατά σαράντα μέρες, κι αν είναι έτσι είμαι μέσα στα πλαίσια. Κι ύστερα, οι ευχές είναι ευπρόσδεκτες όποτε κι αν δοθούν. Τώρα, τι γιορτή ήταν η φετινή, ο Θεός κι η ψυχή της. Με τη μαζική έξοδο των Αθηναίων και το κλασσικό φρακάρισμα στους δρόμους, με την απαραίτητη θυσία στον Μολώχ της ασφάλτου, κλειστά τα ξενοδοχεία, άδεια τα μαγαζιά και με τα μαντάτα που έρχονται από παντού κι είναι μαύρα κι άραχλα.
Στα δικά μας τώρα. Τέτοιες μέρες βρήκαν για να μας τρομοκρατήσουν και πάλι. Ξεπέρασε το 5% το έλλειμμα, σύμφωνα με τη Εurostat, και το υπουργείο οικονομίας αναζητά εναγώνια 5,5 δις ευρώ για να βγάλει πέρα. Νέους φόρους εισηγούνται και μέτρα μας παίρνουν για να κλείσει προσωρινά η μαύρη τρύπα που τελικά αποδεικνύεται άπατη. Το δημόσιο χρέος όλο γιγαντώνεται και απειλεί να μας καταπιεί όλους. Αλήθεια, αυτό ποιος θα το πληρώσει και προπάντων από πού; Και εντωμεταξύ, για να μην ξεχνιόμαστε, οι αρμόδιοι διόριζαν ακόμη και Μεγαλοβδομαδιάτικα, άκουσον άκουσον, γαλάζια παιδιά στο Πεντάγωνο. Κι ύστερα μου λες εσύ!
Παύει πια να είναι είδηση πως η χώρα βρίσκεται στο έλεος των Τούρκικων μαχητικών, πως αποτελεί την τέλεια πύλη εισόδου λαθρομεταναστών και πως όποιους απ’ αυτούς ανακαλύψουμε τους δίνουμε και καταλαβαίνουν. Παύει να είναι είδηση πως η Ελλάδα έχει καταντήσει ο παρίας της διεθνούς κοινότητας που κανένας δεν την παίρνει στα σοβαρά. Ούτε καν οι μικρότερες χώρες όπως τα Σκόπια και η Αλβανία. Ακόμη κι ο Ομπάμα μας πούλησε. Άγαρμπα αυτός. Εμείς, η Ομογένεια δηλαδή και όχι μόνο, που τον στηρίξαμε με νύχια και με δόντια, που είχαμε αποθέσει όλες μας τις ελπίδες στο νέο του όραμα, γελαστήκαμε για μια ακόμα φορά. Τον είδαμε να επισκέπτεται επίσημα την Τουρκία, να την αναγορεύει σε χωροφύλακα της περιοχής, να υιοθετεί άκριτα όλα της τα επιχειρήματα και να μας συμβουλεύει να λογικευτούμε. Μέχρι τον Πατριάρχη, που τον σεβόταν ακόμη κι αυτός ο άθλιος ο Μπους, τον σνομπάρησε. Κι αν δέχτηκε να τον συναντήσει για δέκα λεπτά, έβαλε τους ανθρώπους του μετά κι απέκρυψαν το γεγονός για να μη δυσαρεστήσει τον κακό γείτονα, τον Τούρκο. Κι όσο για το Κυπριακό, το Αιγαίο, τις παραβιάσεις, τη Χάλκη, γαργάρα τα ’κανε κι αυτά. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά ο ανακριτής περιμένει λογαριασμούς.
Ποιος ανακριτής; θα με ρωτήσετε. Δεν έχει και πολλή σημασία το ποιος συγκεκριμένα. Κάποιος. Αν δεν είναι της Siemens, θα είναι για τα ομόλογα, για τις μίζες, για το Βατοπέδι, για τον Παυλίδη, για…, για…, για…. Γιατί αυτή η παράταξη που κυβερνά έκανε υπερπαραγωγή σκανδάλων. Κι από εισαγγελείς κι ανακριτές, άλλο τίποτα. Έτσι για να ’χουν να πορεύονται οι άνθρωποι. Βέβαια, τη δουλειά κάπου τη χαλάει ο κ. Σανιδάς. Ο εισαγγελέας, ντε, του Αρείου Πάγου, που έχει αναλάβει εργολαβικά την προστασία υπουργών και βουλευτάδων και βάζει φραγμούς στη διαβίβαση των δικογραφιών που τους αφορούν στη Βουλή. Όπως τώρα, με τους βατοπεδινούς υπουργούς που τους χαρακτήρισε παραπλανηθέντες και καθάρισε. Οι παρεμβάσεις του, που πάντοτε προκαλούσαν θυελλώδεις αντιδράσεις, δεν έχουν τελειωμό και βέβαια θα μείνουν αξέχαστες. Έτσι για την ιστορία:
Είναι αυτός που έβαλε τέλος στα όνειρα των συμβασιούχων κατακεραυνώνοντας τους δικαστές που τους δικαίωναν. Είναι ο ίδιος που ζήτησε και δεύτερη αναίρεση της αθωωτικής απόφασης για τους άλλοτε υπεύθυνους της ΔΕΚΑ. Είναι ο ίδιος που, κόντρα στην απόφαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, άναψε το πράσινο φως για τη βιντεοσκόπηση των διαδηλώσεων και οδήγησε τον Πρόεδρο και ορισμένα μέλη της Αρχής στο να υποβάλουν την παραίτησή τους. Είναι ο ίδιος που παρέπεμψε στο Πειθαρχικό του Ανωτάτου Δικαστηρίου τον Πρόεδρο της Ένωσης Εισαγγελέων επειδή τόλμησε να ασκήσει κριτική σε πράξεις και παραλείψεις της Δικαιοσύνης. Είναι ο ίδιος που αρνήθηκε να διαβιβάσει στη Βουλή το αίτημα του Εισαγγελέα Ρόδου για την άρση ασυλίας του πρώην υπουργού Αρ. Παυλίδη προς διερεύνηση τυχόν εμπλοκής του στον σκανδαλώδη διαγωνισμό δρομολόγησης πλοίου στην άγονη γραμμή Δωδεκανήσου. Είναι ο ίδιος που οδήγησε σε παραίτηση, πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά, δύο εισαγγελείς επειδή δεν συμμερίστηκε την αναφορά τους για την ανάγκη διερεύνησης από τη Βουλή της ευθύνης υπουργών για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, την ίδια ώρα που εισηγήθηκε στον Ολομέλεια του Αρείου Πάγου να καθίσουν ξανά στο εδώλιο οι πρώην υπεύθυνοι της Κτηματολόγιο ΑΕ παρά την προηγούμενη αθώωσή τους. Και είναι ο ίδιος που αρνήθηκε πρόσφατα να διαβιβάσει στη Βουλή τη δικογραφία για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Κι ας λέει το Σύνταγμα πως αυτό οφείλει να το κάνει «αμελητί». Κι ας αντιδρούν σύσσωμα όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Ποινικοποίησαν τις κουκούλες και καλά έκαναν. Αρκεί να μην ποινικοποιήσουν και τις μάσκες, γιατί με τόση βρωμιά που αιωρείται στην ατμόσφαιρα, πώς θα κυκλοφορούμε στο εξής χωρίς να κινδυνεύουμε να σκάσουμε; Και τώρα μια ολόκληρη κυβέρνηση, ένα κράτος ολόκληρο, είναι όμηρο του κ. Παυλίδη, του κ. 150+1, που, ορθά σκεπτόμενος, αρνείται να παραιτηθεί. «Τι λέτε, ρε», τους λέει κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο, «που θα παραιτηθώ. Να πάω φυλακή εγώ για να σωθείτε εσείς; Ή με απαλλάσσετε ή πάμε όλοι μαζί φούντο». Πώς το είπε εκείνο το αμίμητο ο Σαμψών «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», τέτοιο ένα πράγμα. Μόνο που τελικά ο Σαμψών δεν σώθηκε ενώ ο κ. Παυλίδης μπροστά στον επαπειλούμενο όλεθρο μάλλον θα τη σκαπουλάρει. Άντε, ένας μήνας απόμεινε, λέει, κι ύστερα παραγράφονται όλα. Και μίζες και σκάνδαλα κι ατασθαλίες. Και πάλι εμείς θα μείνουμε με το μουτζούρη. Τη φτώχεια, την ανεργία, την ύφεση και το τεράστιο δημόσιο χρέος να απειλεί να μας εξοντώσει. Κι αναρωτιέμαι, υπάρχει ελπίδα μέσα στην τόση μαυρίλα; Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να σας απαντήσω.
