Καλό το παραμύθι, δεν λέω, αλλά…

Πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτούς. Μια κι έξω. Οριστικά και αμετάκλητα. Γιατί όσο περισσότερο μένουν στην εξουσία, τόσο βαθαίνει η κρίση και ζημιώνεται ο τόπος. Αυτή την εποχή ζούμε το απόλυτο παράλογο σε όλο του το μεγαλείο. Το απόλυτο όμως. Ο Πρωθυπουργός, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, προκήρυξε εκλογές για το καλό του τόπου. Ενήργησε, λέει, με γνώμονα το γενικό συμφέρον. Κι από το σημείο αυτό και μετά, άρχισε το χοντρό δούλεμα και το παραμύθι δεν λέει να πάρει τέλος. Βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, υποστηρίζει. Η οικονομία είναι υπό κατάρρευση και πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Μόνο που δεν μας λέει ποιος ευθύνεται γι’ αυτό. Ποιος κυβερνούσε τη χώρα τα τελευταία πεντέμιση χρόνια και ποιος, με πράξεις ή παραλείψεις, την οδήγησε σε αυτό το χάλι. Ποιος εκτίναξε στα ύψη το δημόσιο χρέος και ποιος δημιούργησε τα ανεξέλεγκτα ελλείμματα που έγιναν θηλιά και απειλούν να μας πνίξουν.

Πρέπει να παγώσουν για δυο χρόνια οι μισθοί και οι συντάξεις, είπε, και μόλις ο Παπανδρέου υποσχέθηκε αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, άρχισε να τα γυρίζει και να υποστηρίζει πως οι εξαγγελίες αυτές είναι χωρίς αντίκρισμα, γιατί ο πληθωρισμός βρίσκεται σε επίπεδα κάτω του ένα τοις εκατό και άρα οι αυξήσεις θα είναι μηδαμινές. Αλλά αφού είναι έτσι και πρόκειται για ψίχουλα, γιατί να θέλει άραγε να τα στερήσει από τον φτωχό και αδύνατο μισθοσυντήρητο; Δεν λέω. Καλό το παραμύθι, αλλά πρέπει να τελειώνουμε, γιατί και τα καλαμπούρια και τα ευτράπελα κάποτε πρέπει να παίρνουν τέλος.

Υποσχέθηκε πως θα παγώσει τις προσλήψεις γιατί δεν αντέχει άλλο το Δημόσιο και τα Ταμεία. Και πριν περάσουν λίγες ημέρες βγήκε στη φόρα η ιστορία με τα περιβόητα stages, χάρις στα οποία προχώρησαν σε χιλιάδες ρουσφετολογικές προσλήψεις φτηνής και ανασφάλιστης εργασίας. Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Στον πιο ευαίσθητο τομέα, στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, διόρισαν εκατό, ναι καλά ακούσατε, 100 υπαλλήλους για να χειριστούν, υποτίθεται, τους ειδικούς λογαριασμούς. Μόνο που τέτοιο αντικείμενο δεν υπάρχει σύμφωνα με τον αρμόδιο Διευθυντή. Οι κυβερνώντες όμως επέμεναν, όπως και ο Διευθυντής. Πώς το έλεγε εκείνη η πετυχημένη διαφήμιση; «Δεν έχω αυτοκίνητο, καρντιά μου» ε, κάτι τέτοιο. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.

Προχθές ακόμη, στο debate των δύο υποψήφιων πρωθυπουργών, κατηγόρησε τον Παπανδρέου πως και αυτός, με την υπογραφή του, είχε συμβάλει στον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Μόνο που παρέλειψε να πει πως επρόκειτο για την Κοινότητα της Ανθούσας και πως τη σχετική τροπολογία την είχε υποστηρίξει και το κόμμα του τότε. Είπε και άλλα πολλά ψέματα, ειπωμένα με τον φυσικότερο τρόπο, σε σημείο που να αναρωτιέται ο μέσος πολίτης αν τα πιστεύει αυτά που λέει. Τα ψέματα όμως κάποτε τελειώνουν. Η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Δεν προκήρυξε εκλογές για το καλό του τόπου, ούτε για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας. Η κυβέρνηση αυτή κατέρρευσε κάτω από το βάρος των σκανδάλων και των ανομιών της. Πήγε σε εκλογές γιατί απλούστατα δεν μπορούσε να μείνει άλλο. Διέθετε μόλις 151 βουλευτές και ανάμεσά τους υπήρχαν οι λεγόμενοι Βατοπεδινοί, ο Παυλίδης και πρωταγωνιστές σκανδάλων κάθε μορφής και είδους και γιατί οδήγησε τη χώρα σε μια πρωτοφανή κρίση. Πολιτική, ηθική, κοινωνική. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Τα υπόλοιπα, περί υπευθυνότητας και τα λοιπά, είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

Θα αναρωτηθείτε τώρα και ο άλλος, ο Παπανδρέου, πώς θα τα βγάλει πέρα; Μήπως μιλά αόριστα και γενικά; Υπάρχουν λύσεις μαγικές; Κανείς δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Δείχνει ωστόσο αποφασισμένος να βάλει τάξη σε αυτό το μπάχαλο και προπάντων δίνει μια, κάποιας μορφής, ελπίδα στον λαό. Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να στηριχθεί. Να του δοθεί η δυνατότητα να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, μήπως και δούμε κάποτε Θεού πρόσωπο. Να ξαναπάρει μπροστά, έστω στοιχειωδώς, η αγορά, βρε παιδιά, να κινηθεί κάτι τέλος πάντων. Φτάσαμε στο μη περαιτέρω. Ο μέσος Έλληνας ένιωσε στο πετσί του τι σημαίνει Καραμανλής και κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και δεν θα διακινδυνεύσει μια επανεκλογή του. Κι ας επιμένει. Κι ας μιλά για το έργο που δήθεν έχει κάνει.

Στο ίδιο μοτίβο και οι τοπικοί υποψήφιοί του που επιμένουν πως πρόκειται για ένα έργο τεράστιο που σε καμιά άλλη εποχή δεν έγινε κάτι αντίστοιχο. Αλλά φαίνεται πως τους διαφεύγει το γεγονός πως ο νομός μας είναι μικρός, ένα τσιγάρο δρόμος που έλεγαν οι παλιοί, για να πας από τη μια άκρη στην άλλη. Και αυτός ο νομός είναι ρημαγμένος και εγκαταλειμμένος. Αποκλεισμένος από στεριά, θάλασσα και αέρα. Με τους πάντες, αγρότες, εργαζόμενους και επαγγελματίες σε απόγνωση. Με τον τουρισμό σε κρίση. Και όσο για το έργο που έκαναν, αρκεί η πινακίδα που έστησαν στο Νοσοκομείο για να το καταδείξει. Γι’ αυτό πρέπει και η μεθαυριανή μας ψήφος να είναι πραγματική, σε αντιδιαστολή με την εικονική πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν. Χρειαζόμαστε ανθρώπους νέους, δυναμικούς, με όρεξη για δουλειά. Που θα προσπαθήσουν να μας βγάλουν από το τέλμα. Και κάτι άλλο. Όσο πλησιάζει η ώρα της κρίσεως, τόσο πληθαίνουν οι φήμες για γραμμές που δίνονται ένθεν κακείθεν.

Για ρυθμιστές και παράγοντες που με την παρέμβασή τους μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και να επιβάλουν τους εκλεκτούς τους. Δεν λέω. Καλό το καλαμπουράκι, γελάσαμε, πάμε παρακάτω. Αφού ακόμη κι εγώ ο αφελής θέλω να πιστεύω πως ο λαός έχει ξυπνήσει. Πως αυτή τη φορά θα πάει να ψηφίσει με βάση τα συμφέροντά του και όχι καθοδηγούμενος και συρόμενος. Γιατί θέλω να πιστεύω πως η εποχή που τους πολίτες τούς θεωρούσαν «βούγια» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Είπαμε. Καλό το παραμύθι, δεν λέω, αλλά κάπου εδώ ήρθαμε.

Τίτλοι τέλους

Η αυλαία έπεσε και όλος ο θίασος βγήκε επί σκηνής. Μόνο που αντί για χειροκρότημα κυριαρχεί παγωμάρα στο ακροατήριο. Και κατήφεια. Και προβληματισμός. Γιατί αυτή η κυβέρνηση αναγκάστηκε, κάτω από το βάρος των σκανδάλων και των αδιεξόδων που η ίδια δημιούργησε, να κατεβάσει άρον άρον το έργο και να γράψει μόνη της τη λέξη ΤΕΛΟΣ. Αναμφισβήτητα το θέαμα που παρουσιάζεται σήμερα είναι θλιβερό, με υπουργούς να διαφωνούν δημόσια, βουλευτές να παραιτούνται και άλλους πάλι να εγκαταλείπουν πανικόβλητοι τη μάχη, προτού αυτή αρχίσει καν.

Πάνε σε εκλογές, λοιπόν! Γρήγορα γρήγορα και μάνι μάνι, μπας και μπορέσουν να διασώσουν κάτι. Αλήθεια, τι; Την εξουσία που όνειρο ήταν και πάει, ή τη χαμένη αυτοπεποίθηση πασπαλισμένη με μπόλικη αλαζονεία;

Παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και την αγωνιώδη προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μονίμως απορών και μόνιμα τα πάντα αγνοών εμφανίστηκε, ως συνήθως. Ισχυρίστηκε πως του ξέφυγε το ένα, πως υποτίμησε το άλλο, άλλωστε άνθρωπος είναι κι αυτός και πού να τα προλάβει όλα, και ζήτησε την κατανόησή μας. Αλλά τώρα έμαθε, λέει. Και πείσμωσε και θύμωσε. Και θα δώσει τη μάχη όπως αυτός ξέρει και θα αγωνιστεί όσο ποτέ, γιατί τον πονά αυτόν τον τόπο. Και γιατί «έχει τάξει εαυτόν εις την υπηρεσίαν του έθνους», όπως θα έλεγαν σε παλαιότερα χρόνια. Προσπάθησε να το παίξει ειλικρινής, να φαίνονται πειστικά τα λόγια του, αλλά τον πρόδωσε το ύφος και η ένταση της φωνής του. Ο ένοχος είναι αυτός που φωνασκεί, που χειρονομεί, που θέλει να παρουσιάζεται αδικημένος και παραξηγημένος. Αλλά ο ίδιος αυτή τη στάση κράτησε. Εν πάση περιπτώσει, σε κάποιες στιγμές ήταν ανθρώπινος, ειδικά όταν έκανε την αυτοκριτική του και όταν τα έβαλε με τους υπουργούς του.

Αντιμετωπίζει προβλήματα η οικονομία, είπε. Και πρέπει να γίνουν εκλογές γιατί έτσι επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Για να μπορέσει η νέα κυβέρνηση, με ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή, να τα αντιμετωπίσει. Μόνο που σε αυτό το σημείο έβαλε την παλιά κασέτα. Αυτήν του καλοκαιριού του 2007 που πάλι προσέφυγε πρόωρα στις κάλπες για την αντιμετώπιση των ίδιων προβλημάτων. Της οικονομίας πάλι. Και βέβαια τότε κέρδισε τις εκλογές, αλλά δεν έκανε τίποτα, ή μάλλον, αντί να τη φτιάξει, την ξεχαρβάλωσε εντελώς. Τώρα όμως, κατά τους ισχυρισμούς του, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εντάξει, του πήρε δυο χρόνια, αλλά την ανακάλυψε την αιτία και έχει το φάρμακο έτοιμο. Οι μισθωτοί τού φταίνε και οι συνταξιούχοι. Και μόλις τους παγώσει τον μισθό για δυο τρία χρόνια, μόλις τους περικόψει υπερωρίες και επιδόματα, όλα θα φτιάξουν ως διά μαγείας.

Α, ρε κακόμοιρε Έλληνα, πόσο σε υποτιμούν και πόσο σε δουλεύουν χοντρά! Πολύ χοντρά όμως! Γιατί δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση. Δεν έκαναν αυτοί την απογραφή, ούτε τους πειραματισμούς του Αλογοσκούφη, ούτε βέβαια ψήφισαν αυτοί τον βασικό μέτοχο του αλήστου μνήμης Ρουσόπουλου. Δεν διαχειρίστηκαν με τρόπο ληστρικό τα δημόσια οικονομικά. Δεν τοποθέτησαν σε τοξικά ομόλογα τα αποθεματικά των ταμείων. Δεν είχαν καμιά σχέση με κουμπάρους, Ινδούς και αναψυκτήρια, με άγονες γραμμές και Βατοπέδια. Δεν ήταν αυτοί που βούτηξαν βαθιά τα δάχτυλά τους στο μέλι. Δεν ήταν αυτοί που κυβερνούσαν σχεδόν έξι χρόνια, ούτε αυτοί που αποκαλούσαν υποτιμητικά Κασσάνδρες όσους επέμεναν να τους επισημαίνουν πως σίγουρα δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά αυτοί, κόντρα σε κάθε λογική, εξακολουθούσαν να αρμενίζουν στραβά. Διαβεβαίωναν μάλιστα όλα αυτά τα χρόνια, με φανατισμό νεοφώτιστου, πως η οικονομία μας είναι ισχυρή και πέρα για πέρα θωρακισμένη απέναντι στη διεθνή κρίση. Πως έχει αντοχές και πως αρκούσε η «ήπια προσαρμογή» και πως όλα τα υπόλοιπα τα έλεγαν οι κακοί για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Τώρα τι έγινε εντελώς στα ξαφνικά και άλλαξαν τροπάριο; Έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους; Εξωράιζαν τα πράγματα όσο τους έπαιρνε και τώρα διαπίστωσαν πως δεν πάει άλλο; Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο. Ας βγουν ωστόσο να το παραδεχτούν. Ας ζητήσουν συγγνώμη από αυτούς που τους πίστεψαν πρώτα και μετά βλέπουμε.

Τώρα ο «καταλληλότερος», με ύφος μετανοούσας Μαγδαληνής, μας υπόσχεται πως θα ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο. Θυσίες ζητά, πόνο και αίμα ευαγγελίζεται, έχοντας στοχοποιήσει και τα υποψήφια θύματα που δεν είναι άλλα από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Τους μόνους εύκολους. Αυτούς που καλούνται να σηκώσουν για μια ακόμη φορά τον Σταυρό του μαρτυρίου. Δεν ακούσαμε όμως να αρθρώνει λέξη για την κακοδιαχείριση, για το σπάταλο κράτος, για τη χλιδή των ολίγων και για τις στρατιές των εκλεκτών που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα. Για τους διοικητές, τους προέδρους, τα άπειρα διοικητικά συμβούλια, τα golden boys, τους συμβούλους, τους ειδικούς συνεργάτες και τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους. Για τους δεκάδες χιλιάδες κρατικοδίαιτους που έχουν στην αποκλειστική τους διάθεση κρατική λιμουζίνα, με οδηγό παρακαλώ, για τις μετακινήσεις τους, είτε για υπηρεσιακές πρόκειται είτε για καθαρά προσωπικές. Παρέλειψε επίσης να μιλήσει για την Ελλάδα που, επί των ημερών του, μεταβλήθηκε σε κράτος-παρία της Διεθνούς Σκηνής. Για τα εθνικά θέματα που καταφέραμε να μη γινόμαστε κατανοητοί πλέον και βέβαια να μην έχουμε συμπαράσταση από πουθενά. Για την εξαθλιωμένη ύπαιθρο, την αγορά που άφησε ασύδοτη στο έλεος των κερδοσκόπων και την πηγμένη στον καπνό και το αποκαΐδι Ελλάδα. Τα ξέχασε όλα αυτά;

Αναμφίβολα το κράτος εκπέμπει SOS. Ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται υπό διάλυση και η οικονομία σε κίνδυνο. Σοβαρό όμως. Σοβαρότατο. Τι πρέπει να γίνει; Να τους διώξει αμέσως ο λαός καταψηφίζοντάς τους και να αναθέσει σε άλλους, περισσότερο ικανούς, τη διακυβέρνηση της χώρας. Έτσι κι αλλιώς μόνοι τους κατέβασαν το έργο στη μέση της σαιζόν, δηλώνοντας αδυναμία, και εισέπραξαν χλεύη αντί για χειροκρότημα.

Η Νέα Δημοκρατία φεύγει, το ΠΑΣΟΚ έρχεται! Αυτή τη στιγμή, όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σύστημα, είναι το μόνο που μπορεί να πατήσει φρένο στον κατήφορο και να αρχίσει την επιχείρηση για την ανόρθωση της χώρας. Όμως η ευθύνη του είναι μεγάλη γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Επειδή παίζει μόνο του στο γήπεδο και αποτελεί την ύστατη ελπίδα. Το παρήγορο είναι πως ο Παπανδρέου δείχνει να έχει κατανοήσει πλήρως το δύσκολο έργο που θα κληθεί να αναλάβει. Κρατά χαμηλούς τόνους και μιλά για συνετή διακυβέρνηση με ευρύτερες συμμαχίες και συγκλίσεις. Το μέλλον θα δείξει αν θα τα καταφέρει και σε ποιο βαθμό. Αλλά τώρα, έτσι κι αλλιώς, είναι η μοναδική λύση.

Τα υπόλοιπα κόμματα, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, μόνο δευτερεύοντα ρόλο μπορούν να παίξουν. Ο Καρατζαφέρης, παρά το ότι βλέπει να ανοίγεται μπροστά του πεδίο δόξης λαμπρό, δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά γιατί το κόμμα του, καλώς ή κακώς, χαρακτηρίζεται ακραίο και είναι πάνω απ’ όλα ξενοφοβικό. Το ΚΚΕ έτσι κι αλλιώς στον κόσμο του βρίσκεται, περιχαρακωμένο στον Περισσό και αποστασιοποιημένο από τους πάντες και τα πάντα. Δηλώνει πως δεν το ενδιαφέρουν οι συμμαχικές κυβερνήσεις ούτε άλλου είδους συνεργασίες, πολύ περισσότερο δε, δεν ασχολείται με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας γιατί φαίνεται πως έχει άλλα θέματα, σπουδαιότερα, να ασχοληθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι είναι από μόνος του μια πονεμένη ιστορία. Εκεί υπάρχουν επίδοξοι αρχηγοί πολλοί, είναι κι οι ψηφοφόροι λίγοι, πού να βρεθεί λύση; Τελικά αποφάσισαν, λέει, να πάνε στις εκλογές με 11 αρχηγούς. Άντε, παιδιά, και καλά κρασιά μέρες τρυγητού που είναι!

ΥΓ. Μόλις πληροφορήθηκα τη δήλωση Αλαβάνου πως δεν θα είναι τελικά υποψήφιος. Τι σκληροί που γίνονται καμιά φορά αυτοί οι μέντορες! Πρώτα έριξε τον άμαθο Τσίπρα στα βαθιά, τάραξε σαν άλλος Ποσειδώνας τα νερά και μετά τον άφησε στα μανιασμένα κύματα να τον χτυπούν ανελέητα στα βράχια.